Tijdelijk in Nederland

Het is alweer eind september. Ondertussen zijn we alweer 6 weken in Nederland. Na een enerverende repartrierings vlucht, een aantal weken leven in dozen en koffers, en twee weken heerlijke nazomer vakantie in Frankrijk, zijn we nu echt even aan het landen. Sinds afgelopen weekend hebben we ook een vast – tijdelijk adres. Tot het eind van het jaar kunnen we verblijven aan het Kasteel in Apeldoorn. Levi, Sarah en Judah gaan weer gewoon naar school De Sjofar, en genieten hier ontzettend van. Jefta mag nog lekker even bij papa en mama blijven.

Aan ons wordt met grote regelmaat gevraagd of we al weten wanneer we terug naar Zuid Afrika gaan. En eerlijk gezegd, het is de vraag die we op dit moment niet kunnen beantwoorden. Wij hopen echt dat we ergens rond december / januari terug mogen naar huis. Maar daarvoor moeten de grenzen van Zuid Afrika open gaan. Er zijn positieve ontwikkelingen gaande, maar aan de andere kant zien we dat de Covid19 pandemie in Europa (en ook Nederland) weer juist de verkeerde kant opgaat. Het wordt dus nog even afwachten wat we kunnen doen, en wanneer het het juiste moment is om het vrijwilligerswerk visum weer aan te vragen.

Tot die tijd: even genieten van het mooie wat Nederland te bieden heeft. En gelukkig hebben we daar de laatste weken aardig wat mooi Afrikaans weer bij!

Verhuisd naar Het Kasteel 38, in Apeldoorn

Vakantie

Op een of andere manier is het altijd moeilijk spreken over vakantie. We zijn toch zendelingen en dan werk je toch voor de Heer. Dus, waarom zou je vakantie nodig hebben? Wat veel mensen niet weten is dat bij het werken op een missiepost zoals Melusi, we elke dag te maken hebben met veel onverwachte omstandigheden. Ieder dag werken wij met 20 tot 25 daklozen en verslaafden samen, helpen we elke dag 15 moeders aan een voedselpakket, zien we zo’n 15 tot 30 studenten per dag komen voor extra onderwijs bij Siyasebenza en daarnaast zijn er iedere middag 2 outreaches. Gedurende de week zien we dan enkele tientallen families, enkele honderden kinderen, en veel, heel veel tieners. Al dit werk wordt gedragen door een groep van 10 tot 15 stafleden. Het werk hier kent dus ook een extreme mate van flexibiliteit. Je kan bijna nooit je verwachting opmaken voor de dag, want er komt altijd wel iets of iemand tussendoor. We noemen het: Leven op een missie.

Het is dus voor ons eigen fysieke, geestelijke en emotionele gezondheid echt goed om af en toe er even “tussenuit” te zijn! Gewoon gezin zijn, met aandacht voor elkaar en de kinderen. Het leven op een missie is regelmatig hectisch genoeg, en om de batterijen voor een bepaalde periode weer op te kunnen laden zien wij het van essentieel belang om af en toe “even weg” te zijn. Melusi kent een vakantie regeling van 4 weken per jaar (verdeeld over 2 keer 2 weken) en 2 lange weekenden per jaar. Gelukkig hoeven we niet ver te reizen voor natuurschoon, strand of bergen. Dat is allemaal “relatief” om de hoek. En dus zie je ons zo regelmatig genieten van wat Zuid Afrika aan moois te bieden heeft! Waarom? Om onze batterijen op te laden!

Het belang van het mogen “genieten van de vakantie” hebben we over de jaren wel ondervonden. Rondom ons hebben we regelmatig gezien dat mensen worstelden met oververmoeidheid, stress en spanning, aanpassen aan de veranderde omstandigheden, wat dan weer leidde tot depressie of burn-outs. Het is dan ook voor ons niet voor niets dat wij ontspanningsmomenten blijven inplannen. En met een “achtertuin vol natuurschoon” blijven we genieten! Dus, even een paar foto’s met al het moois wat de natuur te bieden heeft!

Vakantie naar Kruger

Op 4 januari van dit jaar kwam dan eindelijk Daniels moeder aan voor haar eerste trip naar Zuid Afrika. Best spannend want vaak had ze nog niet gevlogen. Voor haar 3 weken verblijf hadden we gekozen om eerst 10 dagen samen op vakantie te gaan, naar twee mooie gebieden niet ver van Johannesburg. Bij haar aankomst verbleven we bij vrienden in Kempton Park, vlakbij het vliegveld. Daarna genoten wij drie dagen van de bergen, de uitzichten en de watervallen nabij Pilgrims Rest en Graskop. In de laatste week verbleven we in onze mooie treetop huis in Marloth Park vlakbij het welbekende Kruger Park. En daar hadden we direct geluk: de eerste twee dieren die we daar spotten zijn de luipaard en de leeuw! We hebben heerlijk genoten van de mooie natuur, en dat levert dus een heleboel, een hele boel, zeg maar heeeeel veeeeel mooie plaatjes op.

PS Mocht je een foto van slechts een boom zien… let op: er zou iets in verstopt kunnen zitten 😉

5V’s: verlof, vakantie, visa, vrienden en vamilie

Blijkt dat mijn Nederlands er toch een beetje op achteruitgaat :-), de afgelopen weken staan in het teken van de 5 V’s. Verlof van Melusi voor een aantal weken, een heerlijke Vakantie met ons gezin in Oostenrijk, nieuwe Visumaanvraag voor Zuid-Afrika (en tot op heden weten we nog steeds niet of onze visumaanvraag is geaccepteerd), en het spenderen van wat tijd met Vrienden en f….Vamilie. Tegen het eind besef je altijd pas hoe kort het allemaal is. Je komt aan in Nederland en een maand later plan je alweer om terug te gaan….. en er is zoveel te doen! Desondanks, in de korte tijd voor Vertrek (ook met een V) kijken we terug op een hele gezegende en geweldige tijd in Nederland en Oostenrijk. Een paar mooie kiekjes geven een indruk van onze tijd hier.

Maar, wij zijn nog niet weg! Aanstaande zaterdag zijn jullie van harte uitgenodigd voor een Hello & Goodbye. Van 14:00 tot 17:00 uur aan de Floralaan 12. Hopelijk tot dan!

En dan, zondagavond 18 september hopen we weer naar Zuid Afrika te vliegen. Tenminste als onze Visa binnen zijn. En met God’s Vrede (ook met een V) in ons hart!

 

Een lang weekend op safari

Het mooie van wonen en werken in Zuid Afrika is, dat als je een kort tijdje verlof hebt, er altijd wel iets moois te zien is. Meestal wordt het een keuze tussen “naar het strand”, “naar de bergen”, of “op safari”. Na het drukke weekend van onze Melusi Youth Conference hadden we het weekend erop gepland om een paar dagen verlof te nemen. En deze keer viel de keuze “op safari”.

Vrijdag rond lunchtijd vertrokken we en haalden eerst Levi en Sarah op van hun school. Toen begon de reis van 6 uur naar Marloth Park. We verbleven in Treetops vakantiehuis, wat een fantastische plek is in de bossen van Marloth (een echte aanrader!). De volgende 3 dagen gingen we regelmatig “op safari”, in Krugertuin. Genoeg wild ervaringen. Zo kwamen een cheetah tegen die net een impala had gedood. Een andere keer parkeerden we onze auto naast 3 slapende wild dogs. En ja, vroeg in de ochtend kwam een hyena een kijkje bij onze auto nemen van dichtbij. Op de laatste ochtend rit, was de weg geblokkeerd door een grote groep olifanten, en werd het dus bijna een uur wachten voordat we verder konden.

Daarnaast was het ook een heerlijke tijd van ontspanning. Een nieuw zwembad zorgde voor een lekkere koele duik, want ook in mei komen de temperaturen nog regelmatig boven de 30 graden. Ook is het heerlijk vertoeven op het boven balkon, waar we regelmatig wat uurtjes verbleven. Al met al een geslaagde korte break! En de foto’s zeggen meer dan genoeg.

Een heerlijke vakantie

Het is een tijdje geleden dat wij weer eens wat op ons blog hebben geschreven en dat heeft ook wel een reden. De laatste twee weken van mei mochten we namelijk genieten van een heerlijke vakantie in “eigen land”. Wat voelen we ons gezegend. In deze twee weken hebben we een aantal hele mooie plekken opgezocht. De eerste dagen hebben we de South Coast onder Durban opgezocht, bekend om zijn heerlijke stranden. En ondanks dat het bijna winter is hier, is het aan de kust altijd nog heerlijk weer en de gemiddelde watertemperatuur is nog steeds lekker warm. Vervolgens zijn we een eind zuidelijker gereden tot vlakbij Port Elizabeth. Daniel wilde in de vakantie ook nog graag een ééndaagse conferentie van Siyasebenza bezoeken. We verbleven in een geweldige Tipi tent, met de wilde dieren direct om ons heen. Ja, de nachten waren erg koud, maar oh wat hebben wij veel genoten van alle wilde dieren. En de laatste twee etappes waren weer heerlijk in de bergen. Gelukkig waren beiden in huisjes met een open haard, en die hebben we dan ook elke avond goed gebruikt! De kinderen hebben heerlijke genoten van al het moois. Voor jullie ook een paar foto’s, want ja, Zuid-Afrika is toch ook wel een fantastisch vakantie land!

Een jaar in het leven van…

Er is soms zoveel te vertellen in een jaar! En er is ook zoveel gebeurd. Een aantal hoogtepunten gezien door de ogen van twee trotse ouders en zendelingen in Zuid Afrika, hebben wij in een filmpje van 8 minuten verwerkt. Zoals de uitdrukking vaak zegt: een foto vertelt meer dan duizend woorden!

Afscheid nemen

Alweer een tijdje stil op onze blog, en wel met een reden. Wat waren wij eind april zo blij dat onze (schoon) ouders (Elske’s ouders) langskwamen, en dat we samen met hen mochten genieten van twee weken vakantie! Maar gedurende de vakantie kwamen zorgelijke berichten binnen rondom de gezondheid van Daniels vader, en in de tweede week moest Daniel dan ook met spoed terugvliegen om afscheid te nemen van zijn vader. Een emotionele achtbaan volgde. De vakantie werd afgebroken, met spoed werd alles geregeld om eerst Daniel en later Elske en de kinderen over te vliegen naar Nederland. Donderdag – Hemelvaartsdag – kwam Daniel in Nederland aan, en in de nacht van donderdag op vrijdag overleed Daniel’s vader. Een heftige, hectische en emotionele periode. Toch in dit alles hebben we ook God’s uitgestrekte hand gezien. Vele dingen zijn op een bijzondere mooie manier ‘geleid’. Hoe moeilijk ook, het verlies en het gemis is groot natuurlijk, maar in deze dagen merken we dat we gedragen zijn door Hem!

Hieronder vinden jullie ook mijn herinneringen aan mijn vader, waarin de laatste 24 uur ook een centrale rol heeft.

En daar sta je dan! Bij de dankdienst van mijn papa. Tijd voor enkele mooie en leuke herinneringen aan mijn vader, en dat zijner velen. Papa was een lieve en zorgzame man en vader. Maar hij had ook een aantal bijzondere eigenschappen die toch ook wel de moeite waard zijn om te vertellen:

  • Wilde je mijn vader hard zien rennen – natuurlijk toen hij nog gezond was – geef hem en zijn twee zoons een vlindernetje en een bloemenweide, en zowaar hij sprint de 100 meter onder de 10 seconden.
  • Wilde je mijn vader even kwijt, ga dan bergwandelen en geef hem een videocamera in zijn hand. Met zoveel natuurschoon moest alles wel gefilmd worden. Terwijl wij allang bij de hut aan de Gulaschsuppe en Spezi zaten, kwam hij nog eens aan. De videocamera werd dan ook al gekscherend zijn ‘tweede vrouw’ genoemd.
  • Wilde je mijn vader verward zien, koop dan dezelfde stereotoren als je vader. Terwijl je vader dan net luistert naar zijn favoriete muziek door de koptelefoon, ga jij dan bovenaan de trap zitten en druk je met de afstandsbediening zijn hele stereo toren uit. Daarna even je lachen inhouden, als vervolgens je vader op alle knoppen gaat drukken, de stekker controleert en aan Ria vraagt: wat is er toch met dat gekke ding?

Mooie herinneringen, maar de beste herinnering was dan toch wel van de laatste 24 uur.

Vorige week woensdag – terwijl ik naar de gate van het vliegtuig liep – gaf ik nog via de whatsapp naar David mijn laatste woorden door. Papa, ik ben trots op je, ik hou van je en ik hoop je morgen nog zo graag te zien. Mocht dat niet meer zo zijn, dan zien we elkaar weer bij onze Hemelse Vader. Papa, je hebt nu moedig gestreden. Hij belooft je nu rust en vrede. En als het kan broer, kan je dan ook Psalm 23 voorlezen aan papa, de Heer is mijn Herder. Ik sloot het bericht af: ik ga alles proberen om nog een vlucht eerder te vertrekken uit Johannesburg.

En dan zit je in het vliegtuig tussen hoop en vrees. Zal ik mijn vader nog mogen zien voordat hij naar Zijn Hemelse Vader gaat. Wat ging het toch allemaal snel in die laatste dagen. Vele uurtjes van gebed volgde, en niet alleen van mij maar ook van het team uit Zuid Afrika, van familie en vrienden in Nederland en vrienden in Australië. Iedereen bad dat er nog tijd zou zijn, zodat ik dat mijn vader kon zien en afscheid kon nemen. 

En een wonder geschiedde. Nadat ikzelf al op wonderlijke wijze nog een vlucht eerder kon vertrekken, kwam ik donderdag morgen – Hemelvaartsdag – om half elf in het ziekenhuis aan. En wie tref ik rechtop aan in zijn bed: mijn Vader. Na een warme knuffel aan papa en mama, kwam David ook direct erna, en hebben wij als gezin mogen danken en bidden. Danken omdat we weer als gezin bij elkaar waren, maar ook bidden voor rust en vrede in alles wat komen ging. De hele dag had mijn vader praatjes, en het was goed om hem zo goed te zien. We hebben die dag ook nog uitgebreid stil gestaan bij deze dankdienst, zodat wij zijn invulling eraan mochten geven. Hij sprak vaak over dat Hij zijn Hemelse Vader zou gaan zien. Met bezoek getuigde mijn vader continu. Hij was klaar voor zijn Hemelse Vader.

’s Avonds gingen mij vader en moeder ook rustig slapen. Voor mijn broer en ikzelf dan ook de tijd om afscheid te nemen in de trend van: rust nu maar even uit, we zien je morgen weer! Iets na middernacht werd hij wat onrustig, en na eerst kalmeringsmiddel geprobeerd te hebben, werd even later de dokter bij geroepen voor wat slaapmiddel. Net nadat hij dat had gekregen gleed hij al weg. Mama was hierbij, maar het ging zo snel, dat mijn broer en ik al veel te laat in het ziekenhuis aankwamen.

Het is goed zo! Wij hebben God aan het werk gezien in de laatste dagen en uren van zijn leven. Zijn hemelvaart werd net niet op Hemelvaartsdag, maar wij weten dat dat de plek is waar we onze vader weer mogen ontmoeten. Tot weerziens papa!

Nee, het is niet makkelijk geweest. En aanstaande donderdag vliegen we weer terug naar Zuid Afrika. Oef, wat een dubbel gevoel. Maar wat een troost dat mijn vader nu is waar hij zo graag wilde zijn, bij zijn Hemelse Vader.

Foto Klaas van de Vlag

Een hele serie hoogtepunten

De afgelopen dagen zijn weer eens een achtbaan van hoogtepunten. En we horen je denken: vertel, vertel 😉

Mid november was het een fysiek hoogtepunt, toen Daniel, samen met 5 short-termers van Melusi missie naar een missiepost ging op het dak van Zuidelijk Afrika, op een hoogte van 3200 meter. Nu, als je bedenkt dat de hoogste berg van Zuidelijk Afrika ongeveer 5 kilometer verderop ligt met een hoogte van bijna 3500 meter, dan begrijp je dat je niet veel hoger kan komen dan deze missiepost. Al jaren zijn we bevriend met het echtpaar die deze missiepost runt, en middels gebed en evangelisatie het evangelie brengt onder de schaapherders van Lesotho. De missiepost is ongeveer 7 uur rijden van Dundee, en bevat onder andere de vermaarde Sani Pass, een leuke rotsweg van ruim 30%, die alleen met een 4WD te doen is! Een leuke uitdaging voor onze Landrover. De missiepost beschikt over een eigen groententuin (ook een uitdaging als je bedenkt dat je ver boven de boomgrens uitsteekt), een slachthuis, een gastenverblijf en een woonschuur. Daarnaast houden ze vee en kippen. Ons aankomst was niet onopgemerkt gebleven en we hadden direct een van de laatste koufronten te pakken. ‘s Nachts werd het -5 graden en met motsneeuw leek het weer even echt winter. Daarnaast kwam Daniel tot de ontdekking – dat na 4 keer deze trip gedaan te hebben – hij toch echt last heeft van hoogteziekte, en dat de meeste dagen gepaard gingen met hoofdpijn. Desondanks was het een fijne tijd om daar te zijn en het echtpaar te mogen bemoedigen met hun werk.

Nog maar net thuisgekomen, en twee dagen later ging de hele familie in de auto om naar de kust af te reizen voor een kort verlof. Van 3200 meter naar 0 meter in 3 dagen. De temperaturen zijn ook wat anders, want aan de kust is het altijd zomer, en rond deze tijd van het jaar betekent dat vooral veel zweten en plakken. Toch hebben we heerlijk genoten van het strand, ‘er even tussenuit zijn’, en Sarahs tweede verjaardag die we daar mochten vieren. Hoogtepunt: met het gezin naar de bioscoop om Postman Pat (Pieter Post) te kijken!

Afgelopen vrijdag was ook weer een hoogtepunt, want Melusi organiseerde een ‘worship & movie night’! We hadden de jeugd van de verschillende townships uitgenodigd en tot onze verbazing kwamen mer dan 170 jongeren. Wat een gave tijd werd het samen. Lekker zingen – met een behoorlijke doses Zulu liederen! Een drama stuk, een preek, een uitnodiging, en een maaltijd complementeerde het programma. Erg goed was het om te zien dat zo’n 50 jongeren voor het eerst Jezus aannamen, en daarnaast nog zo’n 20 jongeren die specifiek gebed wilde. God is goed! Nog gezellig met zijn allen de film “The Climb” gezien en daarna iedereen netjes naar huis gebracht… met de schoolbus!

Zondagmorgen, na de dienst, was het Sarahs hoogtepunt, want we vierde haar tweede verjaardag met het team. Mango-kwarktaart en mooi opgemaakte cake stonden op het menu. Wat een feest!

En afgelopen maandag! Jawel, Peter en Angeline Hambidge (‘base leaders’) kwamen terug van 6 maanden weggeweest in Australië. Natuurlijk hebben we ze ontzettend gemist en het is goed om ze weer in ons midden te hebben. Er zullen de komende dagen nog heel wat Australische verhalen langskomen. Lovin’ it!