Weer thuis!

Nu we weer thuis in ons huis bij Melusi zijn, en we de foto’s van ons verlof aan het doorbladeren zijn, beseffen we ons des te meer, hoe een geweldige verlof tijd we hebben gehad. Uitgerust zijn we niet helemaal, mede ook omdat onze visa tot op het laatst liet wachten. En ook omdat wij in die korte tijd dat we hadden zoveel mogelijk familie, vrienden en kennissen wilden ontmoeten. Een ding staat als een paal boven water: wij zijn ontzettend gezegend door alle mensen die om ons heen staan. Terugkomen naar Nederland voelde als een warm bad. We zijn dan ook iedereen die hier aan meegeholpen heeft erg dankbaar.

En vandaag, de eerste werkdag weer, staat ook weer in het teken van wat de komende maanden te wachten staat… en er staan genoeg leuke dingen aan te komen. Maar voor nu, eerst nog even nagenieten, met een “kleine” compilatie van onze verlof foto’s.

 

 

Melusi Fellowship

Sommige woorden zijn niet echt goed te vertalen, en ‘Fellowship’ is een dergelijk woord. In het Nederlands wordt het zoiets als gemeente of gemeenschap. Het gaat hier eigenlijk ook over de Melusi gemeente. Nu we hier zo’n twee en een halve jaar zijn, zijn wij ook vast onderdeel (zeg meubilair) van Melusi gemeente, een gemeente met circa 70 volwassen en ongeveer 25 kinderen. De zondagdienst vindt plaats op het terrein in het grote gebouw op het Melusi terrein, waar een zaal is voor ongeveer 70 mensen. Let wel, de kerkdienst begint om half negen, dus uitslapen zit er niet bij. En als je dan ook nog multimedia mag doen (Daniel) of meezingen in de worship band (Elske), dan begint je zondag al om half acht! Daarnaast is Daniel verantwoordelijk voor de Kids Church, oftewel de ”jeugdafdeling” van nul tot twaalf jaar.

Maar gemeente-zijn is niet dat wat er gebeurd op zondag! Elke week ontmoeten wij elkaar ook in kleine groepen (zogenaamde ‘connect groups’), met de focus op delen van je verhaal en bidden voor elkaar. Daarbuiten hebben we nog enkele bijbelstudie programma’s en sinds kort de gemeente lunch! Iedere maand proberen we bij een gemeentelid een tijd te hebben om elkaar beter te leren kennen. Een braai (voor de nog steeds onwetenden, dit is de welbekende BBQ) kan daarbij niet ontbreken. Het is een goede manier om elkaar buiten werktijden, en in ontspannen sfeer even te ontmoeten. Vandaag was er ook een gemeente lunch, en met zo’n 60 volwassen en 25 kinderen was het erg gezellig en vol in de achtertuin. Gelukkig was de grote van de tuin en de daarbijbehorende zwembad hierop berekend. Ook dat is gemeente-zijn, samen met elkaar een maaltijd en een goed gesprek delen!

Een komen en een gaan!

Het missie leven gaat vaak samen met bezoekers of met mensen die voor een bepaalde tijd bij ons zijn. Afgelopen week stond in het teken van een komen en een gaan. Om met het laatste te beginnen… Na anderhalf jaar is onze buurvrouw, fietsmaatje, rechter- (of linker-)hand, nanny, mede-Nederlander, maar vooral hartsvriendin Brandien vertrokken naar Nederland. Oorspronkelijk zou ze in januari vertrekken, maar het was voor haar in december duidelijk dat ze er nog een paar maanden aan vast moest plakken. Maar na veel gezellige tijden en met een lach en traan moesten we afgelopen donderdag toch echt afscheid nemen van Brandien. Het is dan nu ook met recht stil in het huis. Of Brandien terug komt? We weten het niet, en houden er het liefst nog maar geen rekening mee. De komende maanden gaat Brandien ook verder onderzoeken wat God’s verdere plan voor haar leven is… Voor haar afscheid hebben wij een filmpje in elkaar gezet, met een aantal van haar beste hoogtepunten.

Dan het komen! Afgelopen week mochten we ook de Van Bruggen familie begroeten. Deze hartelijke familie komt uit onze gemeente Eglesia in Apeldoorn. We hebben ze veel kunnen laten zien, zoals onze outreach programma’s, de kinder- en tienerclubs en natuurlijk alles wat er gebeurd op de missie. Wij zijn ook nog een ochtend naar een project geweest van een Lutherse kerk, waar 800 vrouwen in de omgeving een extra bijverdiensten krijgen door het maken van schalen, mokken en lampekappen van ijzerdraad en handwerk met kralen. Een heel bijzonder project, waarbij gelijktijdig ook het evangelie wordt verkondigd. Na afloop van deze 5 dagen bezoek was het voor hen, maar ook voor ons, indrukwekkend om te zien hoe het team en wijzelf ingezet mogen worden om God’s onvoorwaardelijke liefde uit te mogen dragen. Het heeft diepe sporen achtergelaten.

Hieronder het afscheidsfilmpje van Brandien:

Een Australisch onderonsje

Afgelopen twee weken hebben we mogen genieten van een Australisch team dat hier bij Melusi op bezoek kwam. Ze hadden het doel om een verwaarloosd gebouw op de missie te veranderen tot een training- en vaardigheidscentrum, voor houtwerk, metaalwerk en automonteur. Naast het harde werken hieraan, hebben we hen ook mee kunnen nemen naar allerlei leuke activiteiten, en de dagelijkse bedieningen (kidsclubs, outreaches, etc) die we hier doen. Naast gezelligheid, was het een bijzondere ontmoeting, en hebben we vele vrienden gemaakt. De connectie die bestaat tussen enerzijds Melusi en de History Makers Church in Bendigo Australie, zal zeker in de komende maanden en jaren verder worden verdiept, en kan niet anders gezien worden als een door God gegeven connectie.

In de 2 weken dat ze hier waren hebben ze het gebouw bijzonder snel opgeknapt. In die periode is ook besloten om het gebouw te gaan gebruiken als het nieuwe kerkgebouw, om zo het oude kerkgebouw te gaan gebruiken als Kids Centre: een bijzondere inloop faciliteit om de kinder- en jeugd ministries een ‘boost’ te geven! Heel bijzonder hoe God in tijd een visie kan bijsturen! Nu… dat betekent niet dat de training- en vaardigheidscentrum van de baan is… nee integendeel, hiervoor gaat een gloednieuw gebouw komen, welke we in samenwerking met onze Australische vrienden gaan opzetten! Een nieuwe, misschien wel grotere uitdaging!

Deze bezoekers hebben een speciaal plekje in ons hart gekregen. We weten zeker dat we een aantal van hen zeker gaan terugzien. Ook zij hebben Afrika in hun harten gesloten! Het was een bijzondere bemoedigende tijd. Dat de Heer ze rijkelijk mag zegenen!

Home » Een Australisch onderonsje » Australia Visit
Our kids
The building project
Plastering
Hugs
On Outreach
Sunset
Elephant encounter
Smile
Listening to the story
Teampic
Having a braai
Painting
Metal trusses for the roof
On cultural visit
The photographer himself
Prison
The new church hall
As it looked when they left
Being there for the poor
Being there for the children
Sunrise
Prayer on the mountain
Poor conditions

 

Lesotho Outreach

Nog geen maand weer terug bij de missiepost en direct alweer op een outreach naar Lesotho? Tja, soms komt dat zo uit. De missiepost die we regelmatig bezoeken in Lesotho ligt namelijk op 3200 meter hoogte en is eigenlijk vooral in de zomertijd goed te bereiken. Je moet je voorstellen dat ook in de zomer de gemiddelde dagtemperatuur niet boven de 20 graden uitkomt, en de nacht temparatuur in de zomer ongeveer 5 graden is! In de winter is het vooral sneeuw en ijs, met de daarbijbehorende temperaturen.

In Lesotho werken Martin, Terry en Jessica Vorster. Zij zijn daar met een roeping om de lokale Lesotho bevolking (vooral schapen herders) te vertellen van God’s liefde en de hoop die wij hebben in Jezus Christus. Daarnaast hopen ze in de toekomst ook lokale mensen toe te rusten. Op dit moment is hun focus om ‘self-sustaining’ te zijn, dus alle focus is op landbouw- en veeteelt. En op 3200 meter hoogte gelden er hele andere wetten. Het moge duidelijk zijn: deze mensen zijn echte pioniers, soms behoorlijk afgesloten van de ”echte wereld”. Deze “echte wereld” ligt ook snel 2 uur van hen vandaan.

De lokatie van deze missiepost – genaamd Carmel – is ook behoorlijk uniek. Via Underberg in Zuid Afrika gaat de rit via de beruchte en beroemde Sani Pass (2800 meter) naar Lesotho. Eenmaal boven moet nog een bergpas (Black Mountain Pass, 3250 meter) worden overwonnen. Hun missiepost ligt net achter deze bergpas, ruim anderhalf uur van de eerste echte plaats in Lesotho, Mokhotlong.

Melusi heeft met 5 mensen Carmel bezocht. En omdat mijn auto een 4WD is, was ik aangewezen om deze bemoedigings-trip in goede banen te leiden… vooral over de twee bergpassen. Samen met Brandien, Lynn, Jonas en Lindiwe hebben we deze trip mogen maken. Samen met Brandien heb ik nog twee mountainbike tochten gemaakt. En op ruim 3000 meter hoogte is dat een behoorlijke opgave! Een andere opgave is om zinken golfplaten op een koeieschuur te plaatsen, zeker wanneer er een stevig briesje waait. Maar naast alle natuurschoon, praktisch werk, stevige eten, was vooral het gezelschap (fellowship) wat deze outreach weer tot een succes maakte.

Home » Lesotho Outreach » Lesotho Outreach
Howick Falls
On the back of a Landcruiser
Shiny sheets
Wounded
Roofwork
Balancing act
Last sheet
Piggy
Jonas, Jessica and Lynn
Marshmallows
Lynn eats all
Teampicture
Hallelujah
Sani Pass finest
Top of Sani Pass
Public Phone
Howick Falls
Morning look at Carmel
Lesotho Mountain
Morning skys
On the bike!
Downhill
There we go!
Busy on the road
One of the waterfalls along the road
Lesotho village
Chinese roadworks
Uphill this time
Last bit uphill!
Welcome in Mokhotlong
Sani Pass
In the back of the Landcruizer
Carmel from the mountain
Beautiful flowers
Feeling free!
Perfect place for devotions
Carmel view
Veggie garden
The roof in the cowshed
Sani Pass curves
Melusi = The Good Shepherd
Sani Top view
Highest Pub in Africa
Landrover beats Sani
Getting a bit rough here
Sani Pass view

Terug in Nederland

Wij zijn weer in Nederland. Natuurlijk in de druilerigheid, maar dat is niet echt bijzonder. We hebben een goede vlucht gehad (dank je wel KLM). Levi kreeg genoeg aandacht van de stewardessen, zoveel zelfs, dat hij moeite had met slapen. Hij was al aardig over zijn slaap heen toen we iets voor middernacht vertrokken van Johannesburg Airport. Het resultaat was dan ook een aantal keren overstuur huilen, maar iets na 2 uur begreep hij toch dat hij maar eens moest gaan slapen. In zijn veel te kleine babybedje, maar daar heeft Levi wel een oplossing voor, hij vouwt gewoon zijn beentjes onder zijn lichaam, en voila, het past!

Zijn vader en moeder hadden meer moeite met slapen. Half brak uit het vliegtuig, opfrissen, koffers ophalen en hupsakee, met ouders en een deel van de TFC terug naar Apeldoorn. Na een snelle lunch, maar  direct het bed in voor nog een paar uurtjes broodnodige slaap.

In de namiddag hadden we een welkomst receptie en het was een bezige gezelligheid. Ook vooral vanwege een heel aantal jonge kinderen. Levi verveelde zich niet met al die vriendjes en vriendinnetjes over de vloer. Samen met de soep, kroketten, (schoon)moeders appeltaart en nog veel meer, werd het een heerlijk succes.

Vandaag, zaterdag, maar even een rustdag. Uitslapen zat er niet echt in, want we zitten nog redelijk in het Zuid Afrikaanse patroon van vroeg opstaan. Dus relaxed ontbijten, boekje lezen met koffie, lekker naar de markt slenteren voor een visje en een loempia, wat snuffelen in de uitverkoop, en maar weer even rusten. Viva la Hollande! En toch… toch mist er wat!

Dopen Brandien

Afgelopen zondag was een hele speciale dag! Brandien heeft zich laten dopen. Het was echt geen beslissing die over een nacht ijs is gegaan. In haar getuigenis kwam dat ook echt wel naar voren. We vonden het erg bijzonder omdat wij Brandien de laatste tijd erg goed hebben leren kennen. De reden waarom het zo bijzonder is, is omdat ze in deze periode hier bij Melusi echt God beter heeft leren kennen! In haar geloofswandel is haar doop dan ook haar uitdrukking om gehoorzaam te zijn aan Jezus! Wat een bijzondere daad!

Haar getuigenis vond plaats in de gemeente van Melusi, en na de dienst zijn we naar een zwembad gegaan van een van de gemeenteleden. Je moet niet vergeten dat het officieel nog steeds winter is, dus tja, het water is behoorlijk koud! Brandien zong nog een eigen geschreven lied! Daarna is ze door Peter Hambidge gedoopt. Na afloop nog koffie en lekkere hapjes van Debbie Grace (deze zijn echt het beste wat je kan krijgen in Dundee!)

Na afloop werd ons ook nog een lunch aangeboden, Indiaanse stijl. Dus dat werd brianie (of zoiets), een stevige curry! Baie lekker!

 

 

Afscheid en inpakken

Het lijkt wel of we altijd bezig zijn met afscheid nemen. Is het niet van teamleden die weer vertrekken naar hun eigen land, dan zijn wij het nu zelf wel. De laatste twee weken staan dan ook in het teken van ‘inpakken en wegwezen’. Maar niet voorgoed deze keer, wij hopen zo snel mogelijk weer terug te komen in Dundee.

Op 13 september vertrekken we met KLM naar Nederland om daar 3,5 maanden te verblijven. Dit omdat we een tweede kindje mogen verwachten en de bevalling in Nederland plaats zal gaan vinden. Nee, het wordt niet echt een vakantie, want er staat veel te gebeuren. Een kleine greep uit de activiteiten van de komende maanden: familieweekends, bezoeken van ziekenhuis voor controles en bevalling, kijkoperatie aan de knie, presentaties op verschillende locaties, twee trouwerijen, bezoek aan WEC Nederland, vrienden bezoeken in het land, paspoort en visum regelen, werken aan onze Zulu lessen, Levi’s tweede verjaardag vieren, Kerst & Oud & Nieuw en ow ja, je zal het bijna vergeten, een tweede kindje ontvangen. We denken dat we met dit alles wel even bezig zijn. We zullen ons niet snel vervelen.

Op 3 januari vertrekken we dan weer naar Zuid Afrika, ook dan met KLM. Hoe we alles ervaren? Best wel dubbel: ons ‘huis’ is nu hier in Zuid Afrika, maar we hebben nu heel veel zin om onze familie en vrienden te zien en dit aanstaande baby geluk met hun te mogen delen.

Daarom maar weer inpakken, spullen uitzoeken, koffers vullen, schoonmaken, afscheid nemen…. Een vaste gewoonte in ons leven!

Liefs, van ons 4-en!

 

Een weekend bij Johan en Marinde

Het weekend van 3 & 4 december waren wij in Port Shepstone om Johan en Marinde Rothuizen op te zoeken. Onze beste vrienden zijn werkzaam bij het project Rehoboth, en hebben onlangs besloten terug te gaan naar Nederland. Het is voor hen niet altijd een even makkelijke tijd geweest, en met dit vertrek in vooruitzicht was het goed dat we even bij hen langs konden gaan om hun ook te bemoedigen. Het was fijn om ze alledrie, Johan, Marinde en hun kleine baby Feliene weer te zien. Daarnaast hadden we een aanhanger bij ons om ook wat spulletjes van hen over te nemen. We kregen hun bed mee, en hun heerlijke matras, hun TV en nog een heleboel andere spullen. Bijzonder dat God ook op een andere manier kan voorzien als dat wij soms voor mogelijk houden. Typerend was ook weer, dat wij op de heen reis nog enkele spullen hebben gekocht in een groot warenhuis (hier ‘Game’ genaamd), en daarbij een aantal spullen niet konden vinden… Laten nu juist die dingen die we niet konden vinden bij de spulletjes liggen die we van Johan en Marinde kregen. Echt gaaf!

We willen jullie ook even mee laten genieten van een aantal foto’s die we samen hebben gemaakt!

Home » Een weekend bij Johan en Marinde » Bij Johan en Marinde op bezoek
Uitgeput
Familiekiekje
Feliene
Ik zit op de giraffe
Hand in hand
Breedbekkikker
Airboxing
Cutie
Met zijn allen