Je hebt soms van die dagen… Vorige week mocht ik op de bus door de townships om de jongeren op te halen voor onze worship- en talentshow. We hadden duidelijke instructies, jongeren onder de 14 jaar mogen niet mee! De avond was bedoeld voor de oudere jongeren alleen, en anders zou het niet passen in ons gebouw. Dus, bij de eerste de beste stop die we maken, staan een hele groep jonge jongeren te wachten. Ik laat eerst netjes de jongens en meisjes in die 14 jaar of ouder zijn. Uit “beleefdheid” vertellen alle kinderen dat ze 14 jaar zijn… ook al zijn ze 11 of 12. Eén jongen verteld doodleuk dat hij 14 jaar is, maar een vriendje zegt dat hij toch echt11 jaar is. Dus, netjes vraag ik hem de bus te verlaten. Een scene volgt, huilend en krijsend houdt hij de deurstang vast, en dit alles bevestigd des te meer dat hij zeker nog geen 14 jaar was. Na een paar minuten is hij nog steeds niet uit de bus, en weigert hij de stang los te laten. Ikzelf zit ook met een dilemma: als ik hem toelaat, moet ik ook al die anderen jonge jongens toelaten. Dus ik vraag de andere jongens om hem weg te halen. En zo gebeurd het! De bus rijd verder, deze jongen in tranen achterlatend en mezelf met een brok in de keel: heb ik wel het juiste gedaan hier?

Tijdens de worship en het moment dat één van onze daklozen zijn getuigenis geeft, blijven verscheidene jongeren achter, omdat ze graag gebed willen ontvangen. Samen met mijn vertaler loop ik na de eerste groep toe, en we bidden dat “ze mogen slagen voor het schoolseizoen” van dit jaar (een bijna standaard vraag als je vraagt waarvoor kunnen we bidden). Dan kom ik bij de volgende groep aan, het zijn twee jongens! En, jawel, één daarvan is mijn 11-jarige jongen die ik niet op de bus had toegelaten. Blijkbaar was hij zo’n 3 kilometer komen lopen om hier te zijn! Versteld als dat ik sta dat deze jongen hier is, vraagt mijn vertaler: “Waarvoor mogen we bidden?”. Verbaasd hoor ik dat deze 11-jarige jongen zegt dat hij graag deze Jezus wil leren kennen en dat hij Hem wil aannemen. WOW, mijn hart breekt! Ik geef deze jongen een dikke knuffel en vraag hem eerst of hij mij wil vergeven voor wat net daarvoor bij de bus was gebeurd. Hier is iemand die vastberaden was om vandaag zijn leven aan Jezus te geven en zag letterlijk de bus deuren voor zijn neus dichtgaan. Maar dat hield hem niet tegen! Hij wist wat hem te doen stond! En ik voelde me zo schuldig dat ik hem niet had meegenomen met de bus. Samen met zijn 12-jarige (!) vriendje hebben we gebeden dat Jezus in hun leven mag komen en dat niks in de weg zou staan om nieuwe hoop en een nieuw leven te mogen ontvangen.

En ikzelf heb weer een rijke les geleerd: God werkt door omstandigheden heen ook al lijken alle deuren gesloten.