Afgelopen weken was ik bezig met de voorbereidingen van de preek voor Eglesia. Het thema was onze pelgrimsreis aan de hand van psalm 121. Daarbij maakte ik een vergelijking met een 100 km mars die ik -samen met 3 vrienden – ruim 21 jaar geleden een keer mocht doen. Een immense uitdaging, mede ook omdat deze 100 km binnen 1 dag gelopen moest worden. En ergens op deze wandeling, om precies te zijn het 65 km punt, was daar een moment dat we het even heel lastig hadden. We waren vermoeid, hadden even geen zin meer, en gingen op het asfalt zitten, het koude asfalt. Zo’n moment zou zomaar het eindpunt van deze mars kunnen zijn. Wat er toen gebeurde kan je beter bekijken op de youtube-link, vanaf 19 minuten en 30 seconden.

Psalm 121

Een pelgrimslied
1 Ik sla mijn ogen op naar de bergen, van waar komt mijn hulp?
2 Mijn hulp komt van de HEER die hemel en aarde gemaakt heeft.
3 Hij zal je voet niet laten wankelen, hij zal niet sluimeren, je wachter.
4 Nee, hij sluimert niet, hij slaapt niet, de wachter van Israël.
5 De HEER is je wachter, de HEER is de schaduw aan je rechterhand:
6 overdag kan de zon je niet steken, bij nacht de maan je niet schaden.
7 De HEER behoedt je voor alle kwaad, hij waakt over je leven,
8 de HEER houdt de wacht over je gaan en je komen van nu tot in eeuwigheid.