Daar is ie dan weer… een nieuwsbrief. Deze keer aandacht voor de Kids Church (in de townships) en hoe wij Kerst en Oud en Nieuw mee maken. En genoeg andere gebeurtenissen, want er is “Never a dull moment at Melusi”.
Ondertussen hebben we al 43 nieuwsbrieven geschreven. Tja, zomaar een interessant weetje ;-).
In deze tijd van het jaar, denk je misschien dat hier ‘surprise’ staat…. dus zal dit wel over Sinterklaas gaan! Maar nee, deze keer is het het engels voor verrassing: “SURPRISE!”.
En dat was het… op dinsdag 9 november leek de dag zoveel als op alle andere dagen. ‘s Ochtends op kantoor, en een leiderschapsteam meeting. De kinderen naar school (zij hebben om de dag klassikaal les). In de namiddag erop uit naar een nieuw gebied om te bekijken of we hier volgend jaar een Kids Church kunnen begeleiden.
Ergens tussendoor kwam de vraag van Peter Hambidge…: “we willen jullie vanavond mee uit nemen, is dat goed”? De dag ervoor had facebook ons eraan herinnert dat op 8 november 2011, wij als jong gezin met een 10 maanden oude Levi, ons leven in Nederland hadden achtergelaten en dat we onderweg waren naar Zuid Afrika. Dus mijn antwoord was: “jazeker, leuk idee… weet je trouwens dat het vandaag ons 10 jarig jubileum is bij Melusi?”. Peter reageerde luchtig: “Hoe speciaal is dat!”.
Om half zes stappen we als gezin in de auto van Peter en Angeline. Ow ja, er moest nog even iets naar kantoor gebracht worden, en ja daar kunnen wij wel even bij helpen tillen…. De deur van de kinderkerk gaat open, en ja…. SURPRISE!!!!, daar was het hele team bij elkaar, met alle mission kids, een schitterend decor met ingerichte tafels en een lopend buffet. Wat een mega-verrassing! Die zagen we dus even niet aankomen.
Na het avondeten en voor het toetje, werd er nog een filmpje aangezet. Het begon met foto’s van de afgelopen tien jaar, gevolgd door allerlei ingesproken berichten van familie en vrienden. Ja dan houden wij het niet droog. Wat een mega-verrassing was dat.
In alles, geven we onze Jezus alle eer. Wij zijn intens dankbaar dat wij onze Heer mogen dienen, hier in Zuid Afrika, bij Melusi Christian Community.
“And now we thank you, our God, and praise your glorious name.” 1 Chronicles 29:13
De laatste weken en maanden zijn in een stroomversnelling gegaan. Zo zijn we al weer terug in Zuid Afrika, hebben we een 3-jarig visum gekregen en proberen we ons weer “thuis” te voelen. In de laatste nieuwsbrief kunt u weer lezen hoe wij deze laatste periode hebben ervaren.
“Mama, alles ziet er hier zo oud uit en de mensen lopen maar gewoon over de straat”
Opeens sta ik (Elske), samen met Levi en Sarah, als enige westerlingen in een gebied waar het zwart ziet van de mensen. Tsja, de kids zijn het afgelopen jaar zo gegroeid dat ze nieuwe school schoenen nodig hebben. Dit is nogal specifiek aangezien het onder het school uniform moet passen. Vandaar dat we ons op deze plek bevinden. Ik neem Sarah aan de hand, om er zeker van te zijn dat ik haar niet kwijt raak en ik verlies Levi niet uit het oog. Bespeur ik daar een gevoel van ‘onveiligheid’ bij mezelf? Dit is immers een gebied waar je liever niet komt als blanke.
Maar ja, zonder passende schoolschoenen mogen de kids niet naar school. Toch maar doorlopen en af en toe de mensen groeten in hun eigen taal. Dat helpt, mij… denk ik… Het is confronterend om te beseffen hoe onveilig ik me voel, dat jaar weg zijn heeft toch echt wel impact gehad. We wennen langzaam weer aan de andere kant van de wereld. Confrontaties zoals deze horen daar ook bij. De westerse wereld en de Afrikaanse wereld zijn niet te vergelijken. We zijn weer vreemdelingen in ons eigen thuis.
De kids lopen even later trots met hun nieuwe schoolschoenen de winkel uit, klaar om weer te beginnen op school. Sarah weer aan moeders hand en Levi in mijn kielzog. Veilig in de auto weer, terug in het verkeer waar iedereen zomaar over straat loopt.
En een wonder geschiedde…. en we danken de Heer!
Enkele maanden geleden hielden we het bijna niet voor mogelijk. Zouden we uberhaupt nog een visum kunnen krijgen? Eerlijk gezegd hadden ze ons verteld dat er geen vrijwilligerswerk visa meer zou zijn… en dan toch!
Afgelopen vrijdag, na nogmaals een erg spannende dag, hadden we dan toch op eens onze paspoorten met visa terug. Net op tijd, want aankomende dinsdag is onze vlucht terug naar huis. Tjonge, in de afgelopen dagen waren er toch weer heel wat scenario’s door het hoofd gegaan. Wat las het niet lukt? Moeten we de vlucht nog een keer verplaatsen? Wat we ook probeerden, we kregen geen antwoorden vanuit de ambassade… en toen opeens, met klein geloof als en mosterdzaadje, toch maar afgereisd naar Den Haag, en terug gekomen met een 3 jaar visa voor het hele gezin.
We zijn overweldigd! Blij en emotioneel! Nederig en verrast!
Aan God alle eer! Wij weten dat dit een gebedsverhoring is! We mogen weer terug naar Melusi voor nog eens drie jaar! Dank U!
In de tijden van Olympische Spelen zijn er vele analyses rondom de sport prestaties van de atleten. Een opvallende was een opmerking van een analiticus die de zinsnede maakte: Strijd maakt sterk! Dit in het licht van atleten die voorafgaand aan de Olympische Spelen door diepe dalen zijn gegaan, om uiteindelijk met het hoogste doel te schitteren op de Spelen.
De zin: “Strijd maakt sterk” deed ons denken aan de moeilijke strijd die wij meemaken! Al enige tijd proberen we een lange termijn visum te krijgen voor onze terugkeer naar Zuid Afrika. En dat ging echt niet gemakkelijk, een opsomming:
Covid perikelen die ervoor zorgde dat instanties onbereikbaar of gesloten waren; documenten die zoek raakten en toch weer gevonden werden; meerdere mededelingen dat long-term visa niet meer verstrekt zullen worden; een toelatingsbrief zodat er wel een visum aangevraagd kon worden maar niemand weet waar deze brief aangevraagd zou moeten worden; een positieve coronatest bij onszelf op de dag van een afspraak (die achteraf vals positief bleek); een auto ongeluk en een keer autopech op de terug weg.
Genoeg om er moedeloos van te worden, en regelmatig zaten we in zak en as. En heel vaak hebben we gezegd, Heer vertelt u ons het maar, we vertrouwen op U.
2 Korinthiers 10 vers 3 (BGT) zegt het zo: “Natuurlijk, ik ben een zwak mens, zoals iedereen. Maar ik doe mijn werk niet met menselijke kracht, ik vertrouw op Gods kracht! God maakt mij sterk.”
Wat een vreugde dan ook om na al deze strijd te kunnen zeggen: Victory is near! Afgelopen donderdag hebben we een interview gehad bij de betrokken instanties en hebben we te horen gekregen dat we nog een vrijwilligerswerk visum mogen aanvragen. Aanstaande woensdag moeten alle documenten ingeleverd worden. Geen garantie dat we ook daadwerkelijk een visum krijgen, maar de kans is wel groot nu wee een aanvraag mogen doen. Wat een vreugde! God is goed! Dit is meer dan hoopvol nieuws na een lange tijd van onzekerheden.
Het heeft even geduurd, maar er is weer een nieuwe nieuwsbrief. Hierin staat ook onze definitieve vertrek datum terug naar Melusi Zuid Afrika.
Op een kruispunt is het de bedoeling dat je stil staat en je opties overweegt. Welke kant moeten we op, wat zegt de Heer tegen ons. Het vraagt om een luisterende, afhankelijke houding naar Hem die ons richting geeft. Stil staan is iets wat vele van ons, en zo ook wij niet meer gewend zijn om te doen. We willen vooruitgang, resultaat en productiviteit. En toch staan wij nu op zo’n kruispunt waar van ons gevraagd word om stil te staan en de tijd te nemen om te luisteren welke kant we op mogen gaan. Deze tijd heeft ons terug gebracht naar twee scenario’s. Scenario 1 houd in dat we – zo de Heer wil – voor 20 augustus alsnog een visum aanvraag kunnen doen en met dat visum voor langere tijd terug kunnen naar Melusi. We wachten nu nog op uitsluitsel van binnenlandse zaken in Zuid Afrika of we een aanvraag mogen doen of niet. Scenario 2 is dat we voor 20 augustus niks horen of geen visum aanvraag kunnen doen. De consequentie hiervan is dat we op een toeristen visum voor een aantal weken naar Melusi zullen teruggaan, om daar ons werk af te ronden en afscheid te nemen van alles wat ons lief is. Op 21 september DV vertrekken we sowieso naar Zuid Afrika, met of zonder visum. Welk scenario het dus wordt is nu dus nog onzeker. We merken in ons hart dat we nog erg worstelen met scenario 2. En toch weten we vast en zeker dat als onze Hemelse vader de richting voor ons als gezin verandert, we het beste afzijn aan Zijn zijde. Het draait immers niet om onze wil maar om Zijn wil.
En zo, uit het niets, kwam het bericht dat wij een vrijwilligerswerk visum als gezin mogen gaan aanvragen. Wow, zagen we deze nog even niet aankomen. De omstandigheden waren de afgelopen dagen nog niet veel verandert, maar wat zijn we dankbaar dat een deur is open gegaan en dat we nu vooruit kunnen gaan kijken. Begin juni hebben we een afspraak met de en we hopen dan – zo de Heer wil en de omstandigheden gunstig blijven – rond de zomer van 2021 te vertrekken. God heeft ons een nieuw perspectief gegeven!
Regelmatig krijgen we de vraag: weten jullie al wanneer jullie terug gaan naar Zuid Afrika? Een vraag die op dit moment moeilijk te beantwoorden is. We zullen het hieronder proberen.
Al lang is duidelijk dat de jaren 2020 en 2021 niet helemaal zo normaal zijn als gewenst. Iedereen zit in hetzelfde schuitje, dus we maken er allemaal het beste van, toch? Eén van de situaties waar wij mee zitten is dat we op dit moment niet terug kunnen naar Zuid Afrika, hoe graag we ook zouden willen. De ambassade blijft nog potdicht voor visa aanvragen en dus zijn we afhankelijk van het moment wanneer Nederland uit lockdown gaat. Tja, en onderhand weten we dat een geplande datum voor het einde van een lockdown vele malen verschoven kan worden. Dus er zit niets anders op dan geduld te hebben. Geduld 2.0 zeg maar. Geen menselijke geduld, want eerlijk gezegd, die raakt snel op…
Wij zitten in de wachtkamer, en het kon wel eens een lange zit gaan worden. Uit eigen kracht wordt dit het niet voor ons. We merken dat we in deze tijden God volledig mogen vertrouwen op wat er komen gaat. Rationeel gezien kan je wel zeggen dat het verkrijgen van een visa voor een vertrek rond eind maart er voorlopig niet in gaat zitten. Die kans lijkt nihil. Toch weten we dat er voor God niets onmogelijk is. Maar wat en hoe, we weten het nog niet.
Ergens las ik deze quote: “Geduld gaat niet over wachten, maar over de vaardigheid om een positieve houding te behouden tijdens het wachten.” En dus wachten we. Met vertrouwen!
Psalm 27 vers 14 zegt het als volgt:
Wacht op de HEER,
wees dapper en vastberaden,
ja, wacht op de HEER.
