Afscheid nemen

Alweer een tijdje stil op onze blog, en wel met een reden. Wat waren wij eind april zo blij dat onze (schoon) ouders (Elske’s ouders) langskwamen, en dat we samen met hen mochten genieten van twee weken vakantie! Maar gedurende de vakantie kwamen zorgelijke berichten binnen rondom de gezondheid van Daniels vader, en in de tweede week moest Daniel dan ook met spoed terugvliegen om afscheid te nemen van zijn vader. Een emotionele achtbaan volgde. De vakantie werd afgebroken, met spoed werd alles geregeld om eerst Daniel en later Elske en de kinderen over te vliegen naar Nederland. Donderdag – Hemelvaartsdag – kwam Daniel in Nederland aan, en in de nacht van donderdag op vrijdag overleed Daniel’s vader. Een heftige, hectische en emotionele periode. Toch in dit alles hebben we ook God’s uitgestrekte hand gezien. Vele dingen zijn op een bijzondere mooie manier ‘geleid’. Hoe moeilijk ook, het verlies en het gemis is groot natuurlijk, maar in deze dagen merken we dat we gedragen zijn door Hem!

Hieronder vinden jullie ook mijn herinneringen aan mijn vader, waarin de laatste 24 uur ook een centrale rol heeft.

En daar sta je dan! Bij de dankdienst van mijn papa. Tijd voor enkele mooie en leuke herinneringen aan mijn vader, en dat zijner velen. Papa was een lieve en zorgzame man en vader. Maar hij had ook een aantal bijzondere eigenschappen die toch ook wel de moeite waard zijn om te vertellen:

  • Wilde je mijn vader hard zien rennen – natuurlijk toen hij nog gezond was – geef hem en zijn twee zoons een vlindernetje en een bloemenweide, en zowaar hij sprint de 100 meter onder de 10 seconden.
  • Wilde je mijn vader even kwijt, ga dan bergwandelen en geef hem een videocamera in zijn hand. Met zoveel natuurschoon moest alles wel gefilmd worden. Terwijl wij allang bij de hut aan de Gulaschsuppe en Spezi zaten, kwam hij nog eens aan. De videocamera werd dan ook al gekscherend zijn ‘tweede vrouw’ genoemd.
  • Wilde je mijn vader verward zien, koop dan dezelfde stereotoren als je vader. Terwijl je vader dan net luistert naar zijn favoriete muziek door de koptelefoon, ga jij dan bovenaan de trap zitten en druk je met de afstandsbediening zijn hele stereo toren uit. Daarna even je lachen inhouden, als vervolgens je vader op alle knoppen gaat drukken, de stekker controleert en aan Ria vraagt: wat is er toch met dat gekke ding?

Mooie herinneringen, maar de beste herinnering was dan toch wel van de laatste 24 uur.

Vorige week woensdag – terwijl ik naar de gate van het vliegtuig liep – gaf ik nog via de whatsapp naar David mijn laatste woorden door. Papa, ik ben trots op je, ik hou van je en ik hoop je morgen nog zo graag te zien. Mocht dat niet meer zo zijn, dan zien we elkaar weer bij onze Hemelse Vader. Papa, je hebt nu moedig gestreden. Hij belooft je nu rust en vrede. En als het kan broer, kan je dan ook Psalm 23 voorlezen aan papa, de Heer is mijn Herder. Ik sloot het bericht af: ik ga alles proberen om nog een vlucht eerder te vertrekken uit Johannesburg.

En dan zit je in het vliegtuig tussen hoop en vrees. Zal ik mijn vader nog mogen zien voordat hij naar Zijn Hemelse Vader gaat. Wat ging het toch allemaal snel in die laatste dagen. Vele uurtjes van gebed volgde, en niet alleen van mij maar ook van het team uit Zuid Afrika, van familie en vrienden in Nederland en vrienden in Australië. Iedereen bad dat er nog tijd zou zijn, zodat ik dat mijn vader kon zien en afscheid kon nemen. 

En een wonder geschiedde. Nadat ikzelf al op wonderlijke wijze nog een vlucht eerder kon vertrekken, kwam ik donderdag morgen – Hemelvaartsdag – om half elf in het ziekenhuis aan. En wie tref ik rechtop aan in zijn bed: mijn Vader. Na een warme knuffel aan papa en mama, kwam David ook direct erna, en hebben wij als gezin mogen danken en bidden. Danken omdat we weer als gezin bij elkaar waren, maar ook bidden voor rust en vrede in alles wat komen ging. De hele dag had mijn vader praatjes, en het was goed om hem zo goed te zien. We hebben die dag ook nog uitgebreid stil gestaan bij deze dankdienst, zodat wij zijn invulling eraan mochten geven. Hij sprak vaak over dat Hij zijn Hemelse Vader zou gaan zien. Met bezoek getuigde mijn vader continu. Hij was klaar voor zijn Hemelse Vader.

’s Avonds gingen mij vader en moeder ook rustig slapen. Voor mijn broer en ikzelf dan ook de tijd om afscheid te nemen in de trend van: rust nu maar even uit, we zien je morgen weer! Iets na middernacht werd hij wat onrustig, en na eerst kalmeringsmiddel geprobeerd te hebben, werd even later de dokter bij geroepen voor wat slaapmiddel. Net nadat hij dat had gekregen gleed hij al weg. Mama was hierbij, maar het ging zo snel, dat mijn broer en ik al veel te laat in het ziekenhuis aankwamen.

Het is goed zo! Wij hebben God aan het werk gezien in de laatste dagen en uren van zijn leven. Zijn hemelvaart werd net niet op Hemelvaartsdag, maar wij weten dat dat de plek is waar we onze vader weer mogen ontmoeten. Tot weerziens papa!

Nee, het is niet makkelijk geweest. En aanstaande donderdag vliegen we weer terug naar Zuid Afrika. Oef, wat een dubbel gevoel. Maar wat een troost dat mijn vader nu is waar hij zo graag wilde zijn, bij zijn Hemelse Vader.

Foto Klaas van de Vlag

Uitgenodigd voor jeugdconferentie in Australie

Toen wij in januari 2013 terug kwamen van ons verlof in Nederland, en ik (Daniel) per die datum ook zou gaan beginnen als kinder- en jeugdwerk coordinator, wisten wij dat dit breder gedragen zou worden dan datgene wat er in de Dundee vallei gebeurd. In een korte tijd hebben wij – als Melusi team – nieuwe activiteiten opgezet:

  • het geven van kinderwerk trainingen aan 20 personen, waaronder 8 locals.
  • 60 tieners mogen ontvangen voor onze jeugdkampen ( de laatste is komend weekend!)
  • 4 kinderclubs en 2 jeugdgroepen opgezet of gecontinueerd
  • een zondagsschool opgestart voor drie leeftijdsgroepen,
  • een doopdienst georganiseerd waarin we  15 van onze tieners mochten dopen.

Er staat nog veel meer te gebeuren in de tweede helft van dit jaar, en in mijn hart weet ik dat dit nog maar het topje van het ijsberg is, van wat God en Zijn Geest hier in de Dundee vallei aan het doen is. We hebben een momentum… en dat valt niet te stoppen.

Nu, in april mochten we de Australiers ontvangen. Ik heb toen ook een kort, maar een intensief gesprek gehad met Steve Morrison, voorganger van de History Makers Church in Bendigo. Hij wilde mij graag uitnodigen om een paar dagen naar Australie te komen, voor de jeugdconferentie, om de verbinding te maken met andere jongerenleiders, om onze visie te delen en ook om dingen te leren van hun kerk en hun jongerenwerk. Wat een uitdaging. Afgelopen week heeft het leiderschap hier in Melusi ook groen licht gegeven voor mijn trip. Het zal 9 dagen duren, eind september en eerste week van oktober. Voor Elske niet een hele makkelijke tijd, omdat ze achterblijft met de kinderen.

Bijzonder is dat toen ik in 2001 in Australie was (backpacken), ik wist dat ik terug zou komen. Datzelfde gevoel had ik toen ik voor het eerst in 2004 in Zuid Afrika was. Blijkbaar was dit het juiste moment.

De uitnodiging van de conferentie:

 

Een komen en een gaan!

Het missie leven gaat vaak samen met bezoekers of met mensen die voor een bepaalde tijd bij ons zijn. Afgelopen week stond in het teken van een komen en een gaan. Om met het laatste te beginnen… Na anderhalf jaar is onze buurvrouw, fietsmaatje, rechter- (of linker-)hand, nanny, mede-Nederlander, maar vooral hartsvriendin Brandien vertrokken naar Nederland. Oorspronkelijk zou ze in januari vertrekken, maar het was voor haar in december duidelijk dat ze er nog een paar maanden aan vast moest plakken. Maar na veel gezellige tijden en met een lach en traan moesten we afgelopen donderdag toch echt afscheid nemen van Brandien. Het is dan nu ook met recht stil in het huis. Of Brandien terug komt? We weten het niet, en houden er het liefst nog maar geen rekening mee. De komende maanden gaat Brandien ook verder onderzoeken wat God’s verdere plan voor haar leven is… Voor haar afscheid hebben wij een filmpje in elkaar gezet, met een aantal van haar beste hoogtepunten.

Dan het komen! Afgelopen week mochten we ook de Van Bruggen familie begroeten. Deze hartelijke familie komt uit onze gemeente Eglesia in Apeldoorn. We hebben ze veel kunnen laten zien, zoals onze outreach programma’s, de kinder- en tienerclubs en natuurlijk alles wat er gebeurd op de missie. Wij zijn ook nog een ochtend naar een project geweest van een Lutherse kerk, waar 800 vrouwen in de omgeving een extra bijverdiensten krijgen door het maken van schalen, mokken en lampekappen van ijzerdraad en handwerk met kralen. Een heel bijzonder project, waarbij gelijktijdig ook het evangelie wordt verkondigd. Na afloop van deze 5 dagen bezoek was het voor hen, maar ook voor ons, indrukwekkend om te zien hoe het team en wijzelf ingezet mogen worden om God’s onvoorwaardelijke liefde uit te mogen dragen. Het heeft diepe sporen achtergelaten.

Hieronder het afscheidsfilmpje van Brandien:

Hello Goodbye…

Onze periode in Nederland is aan het einde. Morgenochtend vertrekken we om 10:10 met KLM naar Zuid Afrika. We vliegen op Johannesburg, waar we ‘s avonds aankomen. Die avond en nacht blijven we bij bekenden in Johannesburg. De volgende dag worden we met onze eigen auto opgehaald door iemand van Melusi. In de loop van vrijdag – Levi’s verjaardag – zullen we dan verder reizen naar Dundee! We kijken er naar uit….

Goodbye: Nu is het tijd van afscheid nemen. Met het mooie geboortefeest, een gezellig oud&nieuw, het vieren van Levi’s verjaardag op nieuwsjaarsdag en zojuist met de familie, hebben we uitgebreid de tijd kunnen nemen om afscheid te nemen. Ons verlof was op het juiste tijd en we zijn echt gezegend.

Hello: Op naar Melusi, waar ik al uit goed ingelichte bronnen heb vernomen dat er een welkomst braai op ons wacht! Mjammie! En ook hebben we begrepen dat door een windvlaag eergisteren, ons huis dakloos is geworden! Gelukkig is er een alternatief woonhuis voor ons. Dus dat zal wel goedkomen.

Hello Goodbye… het is onze tijd om te gaan! Tot volgende keer Nederland!

Liefs,

Daniel, Elske, Levi en Sarah

Om stil van te worden….

2012 zit er bijna op, en tijd om te evalueren, te gedenken, terug te blikken, etcetera.

Wij kunnen toch wel zeggen dat 2012 een rijk gezegend jaar is geweest, met de geboorte van dochter Sarah natuurlijk als hoogtepunt! Maar wat ons nog wel het meest bijblijft van 2012 is de betrokken achterban die wij hebben in Nederland. Niet altijd is het leven in Zuid Afrika rozengeur en ‘zonne’-schijn! Dood, verdriet, armoede, ellende en ziekten liggen hier vaak ‘om de hoek’, en dus worden we er dagelijks mee geconfronteerd. Hoe fijn is het dan om te weten dat wij mensen om ons heen hebben die voor onze bescherming bidden, die ons ondersteunen daar waar mogelijk, die een luisterend oor zijn, die onze verhalen lezen en die ons bemoedigen!

Onze dank gaat dan ook uit naar onze familie, vrienden, thuisfrontcommissie, gemeenteleden, en alle anderen die ons een warm hart hebben toegedragen! Het heeft ons zeker de afgelopen paar maanden doen beseffen dat wij MEER dan gezegend zijn! In overvloed, zoals Jezus in overvloed Zijn zegeningen voor ons doen gelden. Jezus zegt het als volgt in Johannes 10:10: Ik ben gekomen, opdat zij leven hebben en overvloed hebben (HSV). Wat een voorrecht dat wij daarvan mogen getuigen!

Dan kunnen we maar een ding, en dat is God danken voor wat Hij voor ons heeft gedaan! Al dit is mogelijk door Zijn volmaakte plan! Aan Hem de eer! En dan kunnen wij alleen nog maar stil worden.

We hebben een bijzonder mooi geboortefeest mogen vieren vandaag. Ook het opdragen van Sarah was een geweldig moment en eerbetoon aan onze Hemelse vader! Morgen gaan we Vaassen verlaten – met pijn in ons hart! De uitdaging en roeping van ons leven vraagt om te gaan, en we kijken hier weer erg naar uit!

Bedankt lieve mensen, en een goede en gezonde jaarwisseling!

De vlaggetjes, Daniel, Elske, Levi en Sarah!

30 december: opdragen en geboortefeest

Aanstaande zondag is onze laatste zondag in Nederland. Donderdag 3 januari zullen we weer vertrekken naar Melusi, in Dundee, Zuid Afrika.

Op deze laatste zondag willen we God danken voor het mooie wondertje dat we van Hem hebben gekregen: onze dochter Sarah Hadassah. We dragen haar op in gemeente Eglesia als teken dat wij als ouders erkennen dat wij het kind van God hebben ontvangen. Daarnaast maken wij daarmee kenbaar dat wij Sarah een christelijke opvoeding willen geven en dat de gemeente hierin helpt de ouders te ondersteunen.

In de middag hebben we een geboortefeest. Dit zal plaatsvinden bij Crea-Tijd. Het is naast het moment om Sarah te bewonderen, ook voor velen de laatste keer dat wij ze zullen zien voor ons vertrek. Het beloofd een mooi feest te worden! (NOOT: er is geen lift en de lokatie is op de tweede verdieping; hou dus rekening met enkele trappen)

Opdragen:
11:00 in Gemeente Eglesia, Sprengenweg 81, Apeldoorn

Geboortefeest:
15:00 – 17:30 in Crea-Tijd, Lage Brink 64, Apeldoorn

Geboortefeest uitnodiging

 

 

Geboortefeest!

Op zondag 30 december is het feest! In de ochtend zullen wij Sarah Hadassah opdragen in gemeente Eglesia. In de middag vieren we het kraamfeest van dit kleine wonder.

Wij willen jullie dus graag uitnodigen voor beide feestelijke gebeurtenissen. Zondag 30 december zal ook ons laatste weekend zijn dat wij als gezin in Nederland verblijven. 3 Januari 2013 vertrekken wij weer naar Zuid-Afrika. Het is dus ook nog een uitstekende gelegenheid om afscheid te nemen…

Geboortefeest uitnodiging

De gegevens:

Opdragen:
11:00 in Gemeente Eglesia, Sprengenweg 81, Apeldoorn

Geboortefeest:
15:00 – 17:30 in Crea-Tijd, Lage Brink 64, Apeldoorn

Wilt u iets geven aan ons dropje,
doet u het dan in een envelopje

Terug in Nederland

Wij zijn weer in Nederland. Natuurlijk in de druilerigheid, maar dat is niet echt bijzonder. We hebben een goede vlucht gehad (dank je wel KLM). Levi kreeg genoeg aandacht van de stewardessen, zoveel zelfs, dat hij moeite had met slapen. Hij was al aardig over zijn slaap heen toen we iets voor middernacht vertrokken van Johannesburg Airport. Het resultaat was dan ook een aantal keren overstuur huilen, maar iets na 2 uur begreep hij toch dat hij maar eens moest gaan slapen. In zijn veel te kleine babybedje, maar daar heeft Levi wel een oplossing voor, hij vouwt gewoon zijn beentjes onder zijn lichaam, en voila, het past!

Zijn vader en moeder hadden meer moeite met slapen. Half brak uit het vliegtuig, opfrissen, koffers ophalen en hupsakee, met ouders en een deel van de TFC terug naar Apeldoorn. Na een snelle lunch, maar  direct het bed in voor nog een paar uurtjes broodnodige slaap.

In de namiddag hadden we een welkomst receptie en het was een bezige gezelligheid. Ook vooral vanwege een heel aantal jonge kinderen. Levi verveelde zich niet met al die vriendjes en vriendinnetjes over de vloer. Samen met de soep, kroketten, (schoon)moeders appeltaart en nog veel meer, werd het een heerlijk succes.

Vandaag, zaterdag, maar even een rustdag. Uitslapen zat er niet echt in, want we zitten nog redelijk in het Zuid Afrikaanse patroon van vroeg opstaan. Dus relaxed ontbijten, boekje lezen met koffie, lekker naar de markt slenteren voor een visje en een loempia, wat snuffelen in de uitverkoop, en maar weer even rusten. Viva la Hollande! En toch… toch mist er wat!

Afscheid en inpakken

Het lijkt wel of we altijd bezig zijn met afscheid nemen. Is het niet van teamleden die weer vertrekken naar hun eigen land, dan zijn wij het nu zelf wel. De laatste twee weken staan dan ook in het teken van ‘inpakken en wegwezen’. Maar niet voorgoed deze keer, wij hopen zo snel mogelijk weer terug te komen in Dundee.

Op 13 september vertrekken we met KLM naar Nederland om daar 3,5 maanden te verblijven. Dit omdat we een tweede kindje mogen verwachten en de bevalling in Nederland plaats zal gaan vinden. Nee, het wordt niet echt een vakantie, want er staat veel te gebeuren. Een kleine greep uit de activiteiten van de komende maanden: familieweekends, bezoeken van ziekenhuis voor controles en bevalling, kijkoperatie aan de knie, presentaties op verschillende locaties, twee trouwerijen, bezoek aan WEC Nederland, vrienden bezoeken in het land, paspoort en visum regelen, werken aan onze Zulu lessen, Levi’s tweede verjaardag vieren, Kerst & Oud & Nieuw en ow ja, je zal het bijna vergeten, een tweede kindje ontvangen. We denken dat we met dit alles wel even bezig zijn. We zullen ons niet snel vervelen.

Op 3 januari vertrekken we dan weer naar Zuid Afrika, ook dan met KLM. Hoe we alles ervaren? Best wel dubbel: ons ‘huis’ is nu hier in Zuid Afrika, maar we hebben nu heel veel zin om onze familie en vrienden te zien en dit aanstaande baby geluk met hun te mogen delen.

Daarom maar weer inpakken, spullen uitzoeken, koffers vullen, schoonmaken, afscheid nemen…. Een vaste gewoonte in ons leven!

Liefs, van ons 4-en!