En zo, uit het niets, kwam het bericht dat wij een vrijwilligerswerk visum als gezin mogen gaan aanvragen. Wow, zagen we deze nog even niet aankomen. De omstandigheden waren de afgelopen dagen nog niet veel verandert, maar wat zijn we dankbaar dat een deur is open gegaan en dat we nu vooruit kunnen gaan kijken. Begin juni hebben we een afspraak met de en we hopen dan – zo de Heer wil en de omstandigheden gunstig blijven – rond de zomer van 2021 te vertrekken. God heeft ons een nieuw perspectief gegeven!

Regelmatig krijgen we de vraag: weten jullie al wanneer jullie terug gaan naar Zuid Afrika? Een vraag die op dit moment moeilijk te beantwoorden is. We zullen het hieronder proberen.

Al lang is duidelijk dat de jaren 2020 en 2021 niet helemaal zo normaal zijn als gewenst. Iedereen zit in hetzelfde schuitje, dus we maken er allemaal het beste van, toch? Eén van de situaties waar wij mee zitten is dat we op dit moment niet terug kunnen naar Zuid Afrika, hoe graag we ook zouden willen. De ambassade blijft nog potdicht voor visa aanvragen en dus zijn we afhankelijk van het moment wanneer Nederland uit lockdown gaat. Tja, en onderhand weten we dat een geplande datum voor het einde van een lockdown vele malen verschoven kan worden. Dus er zit niets anders op dan geduld te hebben. Geduld 2.0 zeg maar. Geen menselijke geduld, want eerlijk gezegd, die raakt snel op…

Wij zitten in de wachtkamer, en het kon wel eens een lange zit gaan worden. Uit eigen kracht wordt dit het niet voor ons. We merken dat we in deze tijden God volledig mogen vertrouwen op wat er komen gaat. Rationeel gezien kan je wel zeggen dat het verkrijgen van een visa voor een vertrek rond eind maart er voorlopig niet in gaat zitten. Die kans lijkt nihil. Toch weten we dat er voor God niets onmogelijk is. Maar wat en hoe, we weten het nog niet.

Ergens las ik deze quote: “Geduld gaat niet over wachten, maar over de vaardigheid om een positieve houding te behouden tijdens het wachten.” En dus wachten we. Met vertrouwen!

Psalm 27 vers 14 zegt het als volgt:

Wacht op de HEER,
wees dapper en vastberaden,
ja, wacht op de HEER.

Afgelopen weken was ik bezig met de voorbereidingen van de preek voor Eglesia. Het thema was onze pelgrimsreis aan de hand van psalm 121. Daarbij maakte ik een vergelijking met een 100 km mars die ik -samen met 3 vrienden – ruim 21 jaar geleden een keer mocht doen. Een immense uitdaging, mede ook omdat deze 100 km binnen 1 dag gelopen moest worden. En ergens op deze wandeling, om precies te zijn het 65 km punt, was daar een moment dat we het even heel lastig hadden. We waren vermoeid, hadden even geen zin meer, en gingen op het asfalt zitten, het koude asfalt. Zo’n moment zou zomaar het eindpunt van deze mars kunnen zijn. Wat er toen gebeurde kan je beter bekijken op de youtube-link, vanaf 19 minuten en 30 seconden.

Psalm 121

Een pelgrimslied
1 Ik sla mijn ogen op naar de bergen, van waar komt mijn hulp?
2 Mijn hulp komt van de HEER die hemel en aarde gemaakt heeft.
3 Hij zal je voet niet laten wankelen, hij zal niet sluimeren, je wachter.
4 Nee, hij sluimert niet, hij slaapt niet, de wachter van Israël.
5 De HEER is je wachter, de HEER is de schaduw aan je rechterhand:
6 overdag kan de zon je niet steken, bij nacht de maan je niet schaden.
7 De HEER behoedt je voor alle kwaad, hij waakt over je leven,
8 de HEER houdt de wacht over je gaan en je komen van nu tot in eeuwigheid.

Er is weer een nieuwe nieuwsbrief van ons, met onder andere waarom wij nog een paar maanden langer in Nederland zullen verblijven.

Afgelopen zondag (18 oktober) mocht Daniel het woord delen in de livestream van gemeente Eglesia. Het thema van afgelopen zondag was: De vreugde van God. Aan de hand van psalm 16 deelde Daniel over de vreugde die David in deze psalm beschrijft. Hij deelde ook een aantal (praktische) ervaringen die wij het afgelopen jaar op het zendingsveld hebben meegemaakt. De livestream van Eglesia vind je hieronder: