De laatste weken en maanden zijn in een stroomversnelling gegaan. Zo zijn we al weer terug in Zuid Afrika, hebben we een 3-jarig visum gekregen en proberen we ons weer “thuis” te voelen. In de laatste nieuwsbrief kunt u weer lezen hoe wij deze laatste periode hebben ervaren.
“Mama, alles ziet er hier zo oud uit en de mensen lopen maar gewoon over de straat”
Opeens sta ik (Elske), samen met Levi en Sarah, als enige westerlingen in een gebied waar het zwart ziet van de mensen. Tsja, de kids zijn het afgelopen jaar zo gegroeid dat ze nieuwe school schoenen nodig hebben. Dit is nogal specifiek aangezien het onder het school uniform moet passen. Vandaar dat we ons op deze plek bevinden. Ik neem Sarah aan de hand, om er zeker van te zijn dat ik haar niet kwijt raak en ik verlies Levi niet uit het oog. Bespeur ik daar een gevoel van ‘onveiligheid’ bij mezelf? Dit is immers een gebied waar je liever niet komt als blanke.
Maar ja, zonder passende schoolschoenen mogen de kids niet naar school. Toch maar doorlopen en af en toe de mensen groeten in hun eigen taal. Dat helpt, mij… denk ik… Het is confronterend om te beseffen hoe onveilig ik me voel, dat jaar weg zijn heeft toch echt wel impact gehad. We wennen langzaam weer aan de andere kant van de wereld. Confrontaties zoals deze horen daar ook bij. De westerse wereld en de Afrikaanse wereld zijn niet te vergelijken. We zijn weer vreemdelingen in ons eigen thuis.
De kids lopen even later trots met hun nieuwe schoolschoenen de winkel uit, klaar om weer te beginnen op school. Sarah weer aan moeders hand en Levi in mijn kielzog. Veilig in de auto weer, terug in het verkeer waar iedereen zomaar over straat loopt.
En een wonder geschiedde…. en we danken de Heer!
Enkele maanden geleden hielden we het bijna niet voor mogelijk. Zouden we uberhaupt nog een visum kunnen krijgen? Eerlijk gezegd hadden ze ons verteld dat er geen vrijwilligerswerk visa meer zou zijn… en dan toch!
Afgelopen vrijdag, na nogmaals een erg spannende dag, hadden we dan toch op eens onze paspoorten met visa terug. Net op tijd, want aankomende dinsdag is onze vlucht terug naar huis. Tjonge, in de afgelopen dagen waren er toch weer heel wat scenario’s door het hoofd gegaan. Wat las het niet lukt? Moeten we de vlucht nog een keer verplaatsen? Wat we ook probeerden, we kregen geen antwoorden vanuit de ambassade… en toen opeens, met klein geloof als en mosterdzaadje, toch maar afgereisd naar Den Haag, en terug gekomen met een 3 jaar visa voor het hele gezin.
We zijn overweldigd! Blij en emotioneel! Nederig en verrast!
Aan God alle eer! Wij weten dat dit een gebedsverhoring is! We mogen weer terug naar Melusi voor nog eens drie jaar! Dank U!
In de tijden van Olympische Spelen zijn er vele analyses rondom de sport prestaties van de atleten. Een opvallende was een opmerking van een analiticus die de zinsnede maakte: Strijd maakt sterk! Dit in het licht van atleten die voorafgaand aan de Olympische Spelen door diepe dalen zijn gegaan, om uiteindelijk met het hoogste doel te schitteren op de Spelen.
De zin: “Strijd maakt sterk” deed ons denken aan de moeilijke strijd die wij meemaken! Al enige tijd proberen we een lange termijn visum te krijgen voor onze terugkeer naar Zuid Afrika. En dat ging echt niet gemakkelijk, een opsomming:
Covid perikelen die ervoor zorgde dat instanties onbereikbaar of gesloten waren; documenten die zoek raakten en toch weer gevonden werden; meerdere mededelingen dat long-term visa niet meer verstrekt zullen worden; een toelatingsbrief zodat er wel een visum aangevraagd kon worden maar niemand weet waar deze brief aangevraagd zou moeten worden; een positieve coronatest bij onszelf op de dag van een afspraak (die achteraf vals positief bleek); een auto ongeluk en een keer autopech op de terug weg.
Genoeg om er moedeloos van te worden, en regelmatig zaten we in zak en as. En heel vaak hebben we gezegd, Heer vertelt u ons het maar, we vertrouwen op U.
2 Korinthiers 10 vers 3 (BGT) zegt het zo: “Natuurlijk, ik ben een zwak mens, zoals iedereen. Maar ik doe mijn werk niet met menselijke kracht, ik vertrouw op Gods kracht! God maakt mij sterk.”
Wat een vreugde dan ook om na al deze strijd te kunnen zeggen: Victory is near! Afgelopen donderdag hebben we een interview gehad bij de betrokken instanties en hebben we te horen gekregen dat we nog een vrijwilligerswerk visum mogen aanvragen. Aanstaande woensdag moeten alle documenten ingeleverd worden. Geen garantie dat we ook daadwerkelijk een visum krijgen, maar de kans is wel groot nu wee een aanvraag mogen doen. Wat een vreugde! God is goed! Dit is meer dan hoopvol nieuws na een lange tijd van onzekerheden.
Het heeft even geduurd, maar er is weer een nieuwe nieuwsbrief. Hierin staat ook onze definitieve vertrek datum terug naar Melusi Zuid Afrika.
Op een kruispunt is het de bedoeling dat je stil staat en je opties overweegt. Welke kant moeten we op, wat zegt de Heer tegen ons. Het vraagt om een luisterende, afhankelijke houding naar Hem die ons richting geeft. Stil staan is iets wat vele van ons, en zo ook wij niet meer gewend zijn om te doen. We willen vooruitgang, resultaat en productiviteit. En toch staan wij nu op zo’n kruispunt waar van ons gevraagd word om stil te staan en de tijd te nemen om te luisteren welke kant we op mogen gaan. Deze tijd heeft ons terug gebracht naar twee scenario’s. Scenario 1 houd in dat we – zo de Heer wil – voor 20 augustus alsnog een visum aanvraag kunnen doen en met dat visum voor langere tijd terug kunnen naar Melusi. We wachten nu nog op uitsluitsel van binnenlandse zaken in Zuid Afrika of we een aanvraag mogen doen of niet. Scenario 2 is dat we voor 20 augustus niks horen of geen visum aanvraag kunnen doen. De consequentie hiervan is dat we op een toeristen visum voor een aantal weken naar Melusi zullen teruggaan, om daar ons werk af te ronden en afscheid te nemen van alles wat ons lief is. Op 21 september DV vertrekken we sowieso naar Zuid Afrika, met of zonder visum. Welk scenario het dus wordt is nu dus nog onzeker. We merken in ons hart dat we nog erg worstelen met scenario 2. En toch weten we vast en zeker dat als onze Hemelse vader de richting voor ons als gezin verandert, we het beste afzijn aan Zijn zijde. Het draait immers niet om onze wil maar om Zijn wil.
We hebben de afgelopen maand voor een lastige keuze gestaan. Dit jaar zouden we met een kort verlof naar Nederland komen om nieuwe visa aan te vragen. Ondertussen weten we dat alles anders is gelopen met Covid19. Eerst hebben we dit verlof gepland in juni uitgesteld naar augustus. Maar, zoals het nu blijkt kunnen we niet voor een kort verlof naar Nederland. De grenzen van Zuid Afrika zijn al sinds eind maart potdicht en dat zal zeker nog maanden kunnen duren. En de enige manier om het land nu uit te komen is door middel van repatrieringsvluchten.
Zaterdag 8 augustus zitten wij dan, zo de Heer wil, op de repatriëringsvlucht van Johannesburg naar Amsterdam. En zoals het nu lijkt niet voor de korte termijn, maar voor een lang verlof. We willen niet met een verlopen visa in Zuid Afrika verblijven (we hebben eerder gezien dat dit vaak niet goed uitpakte, en mensen voor 5 jaar verboden werden om weer naar Zuid Afrika te gaan). Ook is het beter voor de kinderen als ze een tijdje weer naar school gaan in Nederland. Hier zijn de scholen weer opnieuw dicht gegaan, en de verwachting is dat er dit jaar niet al te veel onderwijs meer wordt gegeven.
Vorige week hebben we de knoop definitief doorgehakt, toen bleek dat er in Zuid Afrika geen verbeteringen op komst zijn. De keuze was niet zo eenvoudig want het betekent ook wel wat: je laat alles achter in Zuid Afrika, je thuis, het team, de mensen die je helpt en dient. We zullen dus ook met een dubbel gevoel in het vliegtuig zitten. En daarnaast, je kan niet toeleven naar een langer verlof. Veel zaken moesten natuurlijk nog geregeld worden. Samen met onze thuisfront commissie hebben we een tijdelijk huis gevonden. We kunnen wel zeggen op wonderbaarlijke wijze. Ook het regelen van de vliegtickets voor de repatrieringsvlucht verliep uitermate gemakkelijk. Ja, alles kost extra, maar we hebben ervaren dat God met ons meegaat. Hij is getrouw!
EN dan…. bij aankomst mogen we eerst twee weken in zelfisolatie in Daniels ouderlijk huis, en daarna zijn we een paar dagen bij Ingmar en Ida Ezinga. Vanaf het laatste weekend van augustus hopen we even twee weken bij te komen van alles en even weg te zijn, om rust te zoeken.
Een lied wat ons de afgelopen maanden bij heeft gestaan is deze: U geeft rust (door alles heen) van gezamenlijke kerken, gezongen tijdens de lockdown:
De afgelopen dagen zijn er enkele videos over Melusi gemaakt tijdens de COVID19 outbreak. Ondertussen zijn er meer dan 70.000 gevallen bevestigd, 1500 mensen overleden en dagelijks komen er zo’n 4000 nieuwe besmettingen bij; en we zijn hier nog niet op de piek. Ook merken we dat er veel mensen honger lijden, simpelweg omdat inkomsten en werk weg zijn gevallen. De twee onderstaande videos geven een goed beeld van wat er zoal gebeurd, waarbij opgemerkt moet worden dat een aantal beelden van voor de lock-down situatie zijn, waarbij er nog geen maatregelen waren. Er is een video in zowel Engels als een in het Duits.
In deze onzekere Corona tijden krijgen we vaak de vraag: wat gaan jullie doen? En helaas is het niet altijd eenvoudig om daar een helder antwoord op te geven. In onze nieuwsbrief hebben we getracht een beeld te geven wat er voor ons verandert, wat er allemaal in Zuid-Afrika gebeurt en welke hoop wij hebben! Jezus is onze levende hoop!
