In deze onzekere Corona tijden krijgen we vaak de vraag: wat gaan jullie doen? En helaas is het niet altijd eenvoudig om daar een helder antwoord op te geven. In onze nieuwsbrief hebben we getracht een beeld te geven wat er voor ons verandert, wat er allemaal in Zuid-Afrika gebeurt en welke hoop wij hebben! Jezus is onze levende hoop!
Net hadden we het nieuwe thema voor ons komende jeugdconferentie. Het zou worden: JESUS, our living HOPE. We hadden het logo net af en ja, we waren er klaar voor om de flyers te gaan drukken. En toen…
…We hadden het nieuws van de Corona virus natuurlijk wel meegekregen, maar in Zuid Afrika waren net de eerste berichten van enkele besmettingen binnengekomen. Met eens schuin oog hielden we toch wel een beetje in de gaten wat er ging gebeuren. Zondagavond 15 maart zou president Ramaphosa het land toespreken en toen pas beseften we het echt…
…Onze jaarlijkse jeugdconferentie moet worden uitgesteld, de kerkdiensten en ook onze kinder kerk worden een aantal zondagen afgezegd, kinderclubs en tienerbijbelstudie groepen moeten tijdelijk stoppen, een aantal aanpassingen bij onze daklozen programma moeten worden doorgevoerd, en Siyasebenza, ons trainingsprogramma voor werklozen moet versneld met vakantie. Maar het ergste kwam nog…
…Vandaag moesten we afscheid nemen van 5 short termers. Plotseling en onverwachts. Ja, donderdag hadden we als leiderschap al besloten dat de short termers contact op moesten zoeken met het thuisfront, en dat ze zelf moesten bepalen of ze hier wilden blijven of terug naar Europa wilden gaan. Vrijdag volgde een dringend bericht van de ambassades, en de keuze was onvermijdelijk. Zaterdag ochtend namen we al afscheid, want de laatste vluchten uit Zuid Afrika vertrekken in het weekend…
…tja en dan? Afgelopen vrijdag hebben we een gebedsupdate gestuurd. Een gedeelte ervan beschrijft ons dilemma:
Ook hier in Zuid Afrika gaan we steeds meer de gevolgen merken van dit virus. De scholen zijn gesloten, kerksamenkomsten zijn gestopt, er worden steeds meer restricties opgelegd. Het aantal besmettingen is nu nog laag dus het proactieve beleid heeft hopelijk een gunstige uitwerking op de gevolgen. De gezondheidszorg waar wij zitten laat nogal te wensen over dus het is ons gebed dat in de townships om ons heen het niet uit de hand zal lopen.
Wij hebben bewust gekozen om in deze tijd van nood hier op Melusi te blijven en niet hals over kop terug te komen naar Nederland. We zijn hier biddend mee bezig en ervaren vrede van God. Ook in ons hart ligt angst op de loer. Het voelt voor mij als onheilspellend, onzeker. Des te meer beseffen we dat we Gods stem moeten verstaan, de vrede en hoop waar we hier vele mensen over hebben mogen vertellen word op de proef gesteld, dat brengt geestelijke groei met zich mee, tot eer van God. Het zou niet goed zijn als we de mensen hier achter zouden laten om onszelf iets meer zekerheid en valse veiligheid te geven. Wilt u meebidden dat God ons leidt als wij een goede balans zoeken tussen ons verstand en gevoel?
We vertrouwen onze HEER en in alles besluiten wij om in Zuid Afrika te blijven gedurende deze crisis! JEZUS is onze levende HOOP. Gesterkt dat onze jeugdconferentie thema zo treffend is voor de situatie waarin de wereld nu verkeert. Deze week las ik (Daniel) nog door Psalm 16 (Good News Bible). Wat een troost en wat een bemoediging:
Psalm 16: A Prayer of Confidence
Protect me, O God; I trust in you for safety. I say to the LORD, “You are my Lord; all the good things I have come from you.” How excellent are the LORD’s faithful people! My greatest pleasure is to be with them. Those who rush to other gods bring many troubles on themselves. I will not take part in their sacrifices; I will not worship their gods. You, LORD, are all I have, and you give me all I need; my future is in your hands. How wonderful are your gifts to me; how good they are! I praise the LORD, because he guides me, and in the night my conscience warns me. I am always aware of the LORD’s presence; he is near, and nothing can shake me. And so I am thankful and glad, and I feel completely secure, because you protect me from the power of death. I have served you faithfully, and you will not abandon me to the world of the dead. You will show me the path that leads to life; your presence fills me with joy and brings me pleasure for ever.
We doen het bijna maandelijks… afscheid nemen van dierbare mensen op het zendingsveld. De tijd zit erop, ze gaan weer naar huis. Afgelopen maand mochten we ook weer afscheid nemen. Eerst van een short termer met de naam Anna. Een zeer innemende meid, die diep ontroerd was toen ze hier vertrok. Wat wilde ze graag blijven en wat is ze toch een kanjer. Haar vertrek zorgde voor veel gevulde zakdoekjes.
Afgelopen maandag mochten we weer afscheid nemen van opa en oma. Elske’s ouders waren 4 weken bij ons, en het was een bijzondere goede tijd samen. En dan dat onvermijdelijke moment om elkaar weer los te laten. Na al die jaren denk je dat het wel mee zal vallen. Toen wij naar Zuid Afrika vertrokken op 9 november 2011, schreef ik al een blog over afscheid nemen… en voor het loslaten.
Nu, ruim 8 jaar later is dit nog steeds ontzettend moeilijk. Afscheid nemen gaat diep zitten. In je binnenste. Soms zorgt het voor onrust, voor verdriet, voor pijn. Los laten is gewoon echt niet leuk. En toch, ondanks alles is er een enorme vrede, een rust en een troost, wetende dat God ons juist in dit soort momenten bijstaat. Dan toch elke keer maar weer terug naar onze teksten in Psalm 84, die we meekregen toen we het avontuur naar Zuid Afrika begonnen:
Want God, de HEER, is een zon en een schild. Genade en glorie schenkt de HEER, zijn weldaden weigert hij niet aan wie onbevangen op weg gaan. HEER van de hemelse machten, gelukkig de mens die op u vertrouwt.
Juist nu de kinderen ook steeds meer gaan beseffen wat het betekent om afscheid te nemen wordt het steeds lastiger. De dag dat ik opa en oma naar het vliegveld bracht, liet Judah (4 jaar) duidelijk merken dat hij heel boos op mij was, dat ik opa en oma had weggebracht. Levi (9 jaar) en Sarah (7 jaar) verwerken het weer op hun eigen manier; Sarah vooral chagrijnig, en Levi vooral verdrietig. Afscheid nemen zal nooit makkelijker worden. Los laten is verschrikkelijk, maar “part-of-the-deal”.
In September 2009 begonnen wij aan een avontuur in Afrika. Al enige tijd hadden wij het op ons hart om een betekenisvol leven te kiezen, waar het dienen van anderen en het uitdragen van het evangelie centraal zou komen te staan. In September 2009 verbleven wij 6 maanden bij Melusi Christian Community in Dundee (Zuid Afrika) om daar de allerarmsten te mogen dienen. In deze tijd en de maanden daarna heeft God tot ons hart gesproken dat wij in Dundee mogen dienen met als doel de mensen daar hoop te bieden door het verkondigen van het evangelie van Jezus Christus en te ondersteunen in praktische (vaak primaire) behoeften.
Nu zijn we 10 jaar later… en door God’s genade kunnen we zeggen dat God ons niet heeft losgelaten ondanks vele moeilijke periodes en uitdagingen. Wij zijn ook intens dankbaar voor de mooie zegeningen en God’s voorziening die we in deze periode mochten ervaren en meemaken.
Elke dag ervaren we deze roeping als een grote uitdaging. In de afgelopen 10 jaar kan je misschien zeggen dat voor een heel aantal mensen de levensomstandigheden iets verbetert zijn, maar toch zien we nog heel veel armoede, machteloosheid en wanhoop. Met name de machteloosheid en wanhoop is de afgelopen 10 jaar alleen maar groter geworden door steeds meer criminaliteit, grotere werkloosheid, corruptie en grotere verschillen tussen arm en rijk! Maar, heeft het werk dat God ons toe geroepen heeft dan geen enkele waarde? Die vraag houdt ons al een tijdje bezig. En dan zie je:
En zo zouden we nog wel even door kunnen gaan. In een wereld die donker is van wanhoop, mogen wij een lichtstraal zijn die hoop biedt. Laten wij voor nu en de komende jaren ons licht schijnen, zodat zij meer van God mogen zien en Hem mogen verheerlijken. Dat is zo ons gebed!
Van 1 tot 10 september hopen Elske en Jefta naar Nederland toe te gaan. Daniel en de andere drie kinderen blijven in Zuid Afrika. Elske’s jongste broer zal gaan trouwen op vrijdag 6 september aanstaande, en dankzij een mooie donatie werd het mogelijk dat Elske bij dit huwelijk aanwezig kan zijn. Elske zal bij haar ouders verblijven en zondag 8 september in gemeente Eglesia zijn. We zijn erg dankbaar dat Elske dit huwelijksfeest mag meemaken.
Vrijdagmiddag net voor drie uur in Dundee. Ik duw een oude blinde oma in een rolstoel van het gemeentehuis afdeling burgerzaken, naar één van onze missie auto’s. Uit het niets hoor ik iemand mijn naam roepen: Daniel! Deze keer was het een goed uitziende jongeman, begin twintig. Ik probeer te herkennen wie het was, maar nee, ik had echt even geen idee!
“Herken je me?”, vroeg hij. Beleefd vraag ik hem om me te helpen herinneren. “Paar jaar geleden was ik op de missie als dakloze, slechts voor twee weken. Ik had enorme problemen vanwege mijn heroïneverslaving “. (de meesten van hen gebruiken de drug whoonga, een combinatie van heroïne en marihuana). Het was pas nu dat ik hem herkende, maar hij zag er veel beter uit en was veel beter gekleed!
Hij sprak verder: “De dag dat ik Melusi verliet, had ik een gesprek met jou, Daniël. Je vertelde me dat ik echt mijn leven moest gaan veranderen want als ik mijn levensstijl van verslaving en stelen zou voortzetten, dan zou ik misschien mijn 21e verjaardag nooit zien. We baden samen, en toen vertrok ik. Ik vertrok richting Johannesburg en die woorden die je toen sprak, ben ik nooit vergeten. Ik ben radicaal gestopt met heroine, en ook met roken. Ik heb nu zelfs een baan in Johannesburg. Ik herkende eerst de oude oma in de rolstoel, maar daarna zag ik dat je de rolstoel duwde. Ik ben nooit de woorden vergeten die je toen sprak, en ik ben er nog steeds erg dankbaar voor! “
Ik wist even niet wat ik moest zeggen, ik was totaal beduusd. Ik bedankte hem voor zijn verhaal en gaf hem een grote knuffel. God maakte me blij die dag, niet voor wat ik toen ooit voor iemand heb gedaan, maar voor die jonge man die hij van een vreselijke verslaving heeft gered.
om privacyredenen heb ik zijn naam niet genoemd
Een kort impressie filmpje van ons recent gehouden discipelschapskamp (19-23 juni) en de Kids Fun Day (22 juni).
Al vier jaar lang hebben wij een discipelschap programma op Melusi. In 2015 zijn we hiermee begonnen, en ondertussen is het uitgegroeid tot een groep van ongeveer 48 discipelen. In de afgelopen jaren hebben we samen de “weg van geloof” gelopen en voor het eerst hebben we besloten om een groep van in totaal 20 discipelen “af te laten studeren”. Op 31 mei was het zover. We nodigden alle discipelen uit, en na een tijd van worship, een overdenking en small groups, was het tijd voor de diploma uitreiking. Niet alle disicpelen waren er, omdat sommigen studeren of werken of naar een andere stad zijn vertrokken. Toch mochten we die dag 6 certificaten uitreiken. Voor sommigen houdt het discipelschap programma op, voor anderen volgt een vervolg door middel van het Jong Leiderschap Programma (YLP). In het YLP komen we wat minder vaak bij elkaar, en bespreken we met name onderwerpen op het gebied van spiritueel – en dienstbaar leiderschap. Ook hopen we in de nabije toekomst een kamp of outreach te organiseren met deze toekomstige leiders.
19 tot en met 23 juni komt er weer een nieuwe groep discipelen bij elkaar. Dit zijn jongeren tussen de 14 en 18 jaar, die mee zullen helpen met het draaien van kinder- en tienerkampen. Zij zijn dan weer de jonge leiders van de toekomst.
Om als Melusi verder te kunnen groeien in de verschillende bedieningen hebben we meer (lokale) leiders nodig, en – zo de Heer wil – hopen wij door middel van het discipelschap – en jong leiderschap programma meer jonge leiders aan Melusi te verbinden. Dit alles tot eer van God, zodat het evangelie verder uitgedragen mag worden in dit deel van Kwazulu Natal.
Onze nieuwe nieuwsbrief is uit! Bekijk hier de webversie!