MET VERLOF NAAR NEDERLAND

Posted on July 27, 2020 by melusi

We hebben de afgelopen maand voor een lastige keuze gestaan. Dit jaar zouden we met een kort verlof naar Nederland komen om nieuwe visa aan te vragen. Ondertussen weten we dat alles anders is gelopen met Covid19. Eerst hebben we dit verlof gepland in juni uitgesteld naar augustus. Maar, zoals het nu blijkt kunnen we niet voor een kort verlof naar Nederland. De grenzen van Zuid Afrika zijn al sinds eind maart potdicht en dat zal zeker nog maanden kunnen duren. En de enige manier om het land nu uit te komen is door middel van repatrieringsvluchten.

Zaterdag 8 augustus zitten wij dan, zo de Heer wil, op de repatriëringsvlucht van Johannesburg naar Amsterdam. En zoals het nu lijkt niet voor de korte termijn, maar voor een lang verlof. We willen niet met een verlopen visa in Zuid Afrika verblijven (we hebben eerder gezien dat dit vaak niet goed uitpakte, en mensen voor 5 jaar verboden werden om weer naar Zuid Afrika te gaan). Ook is het beter voor de kinderen als ze een tijdje weer naar school gaan in Nederland. Hier zijn de scholen weer opnieuw dicht gegaan, en de verwachting is dat er dit jaar niet al te veel onderwijs meer wordt gegeven.

Vorige week hebben we de knoop definitief doorgehakt, toen bleek dat er in Zuid Afrika geen verbeteringen op komst zijn. De keuze was niet zo eenvoudig want het betekent ook wel wat: je laat alles achter in Zuid Afrika, je thuis, het team, de mensen die je helpt en dient. We zullen dus ook met een dubbel gevoel in het vliegtuig zitten. En daarnaast, je kan niet toeleven naar een langer verlof. Veel zaken moesten natuurlijk nog geregeld worden. Samen met onze thuisfront commissie hebben we een tijdelijk huis gevonden. We kunnen wel zeggen op wonderbaarlijke wijze. Ook het regelen van de vliegtickets voor de repatrieringsvlucht verliep uitermate gemakkelijk. Ja, alles kost extra, maar we hebben ervaren dat God met ons meegaat. Hij is getrouw!

EN dan…. bij aankomst mogen we eerst twee weken in zelfisolatie in Daniels ouderlijk huis, en daarna zijn we een paar dagen bij Ingmar en Ida Ezinga. Vanaf het laatste weekend van augustus hopen we even twee weken bij te komen van alles en even weg te zijn, om rust te zoeken.

Een lied wat ons de afgelopen maanden bij heeft gestaan is deze: U geeft rust (door alles heen) van gezamenlijke kerken, gezongen tijdens de lockdown:

Melusi tijdens COVID19

Posted on June 15, 2020 by melusi

De afgelopen dagen zijn er enkele videos over Melusi gemaakt tijdens de COVID19 outbreak. Ondertussen zijn er meer dan 70.000 gevallen bevestigd, 1500 mensen overleden en dagelijks komen er zo’n 4000 nieuwe besmettingen bij; en we zijn hier nog niet op de piek. Ook merken we dat er veel mensen honger lijden, simpelweg omdat inkomsten en werk weg zijn gevallen. De twee onderstaande videos geven een goed beeld van wat er zoal gebeurd, waarbij opgemerkt moet worden dat een aantal beelden van voor de lock-down situatie zijn, waarbij er nog geen maatregelen waren. Er is een video in zowel Engels als een in het Duits.

Video on Melusi during Covid19 outbreak

Video in het Duits over Melusi gedurende Covid19 uitbraak

Danielske in lockdown

Posted on May 2, 2020 by melusi

Familie van de Vlag in Zuid Afrika tijdens Covid19 pandemie

Nieuwsbrief April 2020

Posted on April 14, 2020 by melusi

In deze onzekere Corona tijden krijgen we vaak de vraag: wat gaan jullie doen? En helaas is het niet altijd eenvoudig om daar een helder antwoord op te geven. In onze nieuwsbrief hebben we getracht een beeld te geven wat er voor ons verandert, wat er allemaal in Zuid-Afrika gebeurt en welke hoop wij hebben! Jezus is onze levende hoop!

JESUS, our living HOPE

Posted on March 21, 2020 by melusi

Net hadden we het nieuwe thema voor ons komende jeugdconferentie. Het zou worden: JESUS, our living HOPE. We hadden het logo net af en ja, we waren er klaar voor om de flyers te gaan drukken. En toen…

…We hadden het nieuws van de Corona virus natuurlijk wel meegekregen, maar in Zuid Afrika waren net de eerste berichten van enkele besmettingen binnengekomen. Met eens schuin oog hielden we toch wel een beetje in de gaten wat er ging gebeuren. Zondagavond 15 maart zou president Ramaphosa het land toespreken en toen pas beseften we het echt…

…Onze jaarlijkse jeugdconferentie moet worden uitgesteld, de kerkdiensten en ook onze kinder kerk worden een aantal zondagen afgezegd, kinderclubs en tienerbijbelstudie groepen moeten tijdelijk stoppen, een aantal aanpassingen bij onze daklozen programma moeten worden doorgevoerd, en Siyasebenza, ons trainingsprogramma voor werklozen moet versneld met vakantie. Maar het ergste kwam nog…

…Vandaag moesten we afscheid nemen van 5 short termers. Plotseling en onverwachts. Ja, donderdag hadden we als leiderschap al besloten dat de short termers contact op moesten zoeken met het thuisfront, en dat ze zelf moesten bepalen of ze hier wilden blijven of terug naar Europa wilden gaan. Vrijdag volgde een dringend bericht van de ambassades, en de keuze was onvermijdelijk. Zaterdag ochtend namen we al afscheid, want de laatste vluchten uit Zuid Afrika vertrekken in het weekend…

…tja en dan? Afgelopen vrijdag hebben we een gebedsupdate gestuurd. Een gedeelte ervan beschrijft ons dilemma:

Ook hier in Zuid Afrika gaan we steeds meer de gevolgen merken van dit virus. De scholen zijn gesloten, kerksamenkomsten zijn gestopt, er worden steeds meer restricties opgelegd. Het aantal besmettingen is nu nog laag dus het proactieve beleid heeft hopelijk een gunstige uitwerking op de gevolgen. De gezondheidszorg waar wij zitten laat nogal te wensen over dus het is ons gebed dat in de townships om ons heen het niet uit de hand zal lopen.

Wij hebben bewust gekozen om in deze tijd van nood hier op Melusi te blijven en niet hals over kop terug te komen naar Nederland. We zijn hier biddend mee bezig en ervaren vrede van God. Ook in ons hart ligt angst op de loer. Het voelt voor mij als onheilspellend, onzeker. Des te meer beseffen we dat we Gods stem moeten verstaan, de vrede en hoop waar we hier vele mensen over hebben mogen vertellen word op de proef gesteld, dat brengt geestelijke groei met zich mee, tot eer van God. Het zou niet goed zijn als we de mensen hier achter zouden laten om onszelf iets meer zekerheid en valse veiligheid te geven. Wilt u meebidden dat God ons leidt als wij een goede balans zoeken tussen ons verstand en gevoel?

We vertrouwen onze HEER en in alles besluiten wij om in Zuid Afrika te blijven gedurende deze crisis! JEZUS is onze levende HOOP. Gesterkt dat onze jeugdconferentie thema zo treffend is voor de situatie waarin de wereld nu verkeert. Deze week las ik (Daniel) nog door Psalm 16 (Good News Bible). Wat een troost en wat een bemoediging:

Psalm 16: A Prayer of Confidence

Protect me, O God; I trust in you for safety. I say to the LORD, “You are my Lord; all the good things I have come from you.” How excellent are the LORD’s faithful people! My greatest pleasure is to be with them. Those who rush to other gods bring many troubles on themselves. I will not take part in their sacrifices; I will not worship their gods. You, LORD, are all I have, and you give me all I need; my future is in your hands. How wonderful are your gifts to me; how good they are! I praise the LORD, because he guides me, and in the night my conscience warns me. I am always aware of the LORD’s presence; he is near, and nothing can shake me. And so I am thankful and glad, and I feel completely secure, because you protect me from the power of death. I have served you faithfully, and you will not abandon me to the world of the dead. You will show me the path that leads to life; your presence fills me with joy and brings me pleasure for ever.

Los laten

Posted on January 30, 2020 by melusi

We doen het bijna maandelijks… afscheid nemen van dierbare mensen op het zendingsveld. De tijd zit erop, ze gaan weer naar huis. Afgelopen maand mochten we ook weer afscheid nemen. Eerst van een short termer met de naam Anna. Een zeer innemende meid, die diep ontroerd was toen ze hier vertrok. Wat wilde ze graag blijven en wat is ze toch een kanjer. Haar vertrek zorgde voor veel gevulde zakdoekjes.

Afgelopen maandag mochten we weer afscheid nemen van opa en oma. Elske’s ouders waren 4 weken bij ons, en het was een bijzondere goede tijd samen. En dan dat onvermijdelijke moment om elkaar weer los te laten. Na al die jaren denk je dat het wel mee zal vallen. Toen wij naar Zuid Afrika vertrokken op 9 november 2011, schreef ik al een blog over afscheid nemen… en voor het loslaten.

Nu, ruim 8 jaar later is dit nog steeds ontzettend moeilijk. Afscheid nemen gaat diep zitten. In je binnenste. Soms zorgt het voor onrust, voor verdriet, voor pijn. Los laten is gewoon echt niet leuk. En toch, ondanks alles is er een enorme vrede, een rust en een troost, wetende dat God ons juist in dit soort momenten bijstaat. Dan toch elke keer maar weer terug naar onze teksten in Psalm 84, die we meekregen toen we het avontuur naar Zuid Afrika begonnen:

Want God, de HEER, is een zon en een schild. Genade en glorie schenkt de HEER, zijn weldaden weigert hij niet aan wie onbevangen op weg gaan. HEER van de hemelse machten, gelukkig de mens die op u vertrouwt.

Juist nu de kinderen ook steeds meer gaan beseffen wat het betekent om afscheid te nemen wordt het steeds lastiger. De dag dat ik opa en oma naar het vliegveld bracht, liet Judah (4 jaar) duidelijk merken dat hij heel boos op mij was, dat ik opa en oma had weggebracht. Levi (9 jaar) en Sarah (7 jaar) verwerken het weer op hun eigen manier; Sarah vooral chagrijnig, en Levi vooral verdrietig. Afscheid nemen zal nooit makkelijker worden. Los laten is verschrikkelijk, maar “part-of-the-deal”.

Kerstgroet van Danielske – Dutch

Posted on December 23, 2019 by melusi

10 jaar geleden…

Posted on October 14, 2019 by melusi

In September 2009 begonnen wij aan een avontuur in Afrika. Al enige tijd hadden wij het op ons hart om een betekenisvol leven te kiezen, waar het dienen van anderen en het uitdragen van het evangelie centraal zou komen te staan. In September 2009 verbleven wij 6 maanden bij Melusi Christian Community in Dundee (Zuid Afrika) om daar de allerarmsten te mogen dienen. In deze tijd en de maanden daarna heeft God tot ons hart gesproken dat wij in Dundee mogen dienen met als doel de mensen daar hoop te bieden door het verkondigen van het evangelie van Jezus Christus en te ondersteunen in praktische (vaak primaire) behoeften.

Nu zijn we 10 jaar later… en door God’s genade kunnen we zeggen dat God ons niet heeft losgelaten ondanks vele moeilijke periodes en uitdagingen. Wij zijn ook intens dankbaar voor de mooie zegeningen en God’s voorziening die we in deze periode mochten ervaren en meemaken.

Elke dag ervaren we deze roeping als een grote uitdaging. In de afgelopen 10 jaar kan je misschien zeggen dat voor een heel aantal mensen de levensomstandigheden iets verbetert zijn, maar toch zien we nog heel veel armoede, machteloosheid en wanhoop. Met name de machteloosheid en wanhoop is de afgelopen 10 jaar alleen maar groter geworden door steeds meer criminaliteit, grotere werkloosheid, corruptie en grotere verschillen tussen arm en rijk! Maar, heeft het werk dat God ons toe geroepen heeft dan geen enkele waarde? Die vraag houdt ons al een tijdje bezig. En dan zie je:

de passie waarmee elke zondag ruim 150 kinderen met volle overtuiging over Jezus zingen en bijbelverhalen aanhoren in Kids Church;
de gretigheid van een trouw groepje tieners die graag meer wil weten over de bijbel tijdens de vrijdagmiddag tiener bijbelstudies;
de bereidheid van een nieuwe klas studenten die een cursus volgen bij het Siyasebenza project;
de lach op het gezicht van de kinderen wanneer je weer verschijnt met een krat speelgoed en spontaan met ze gaat meevoetballen tijdens Kids Club;
de bevrijding nadat een dakloze/verslaafde, een tiener of een moeder ondergedompeld is in het doop bad;
de dankbaarheid van de gezichten van mensen die we een voedselpakket kunnen aanbieden tijdens ons voedsel-voor-werk programma of tijdens onze outreaches;
de vriendelijkheid van de keuken- en office moeders die helpen met de maaltijd van de dag of het schoonhouden van de kantoren…

En zo zouden we nog wel even door kunnen gaan. In een wereld die donker is van wanhoop, mogen wij een lichtstraal zijn die hoop biedt. Laten wij voor nu en de komende jaren ons licht schijnen, zodat zij meer van God mogen zien en Hem mogen verheerlijken. Dat is zo ons gebed!

Elske en Jefta naar Nederland

Posted on August 26, 2019 by melusi

Van 1 tot 10 september hopen Elske en Jefta naar Nederland toe te gaan. Daniel en de andere drie kinderen blijven in Zuid Afrika. Elske’s jongste broer zal gaan trouwen op vrijdag 6 september aanstaande, en dankzij een mooie donatie werd het mogelijk dat Elske bij dit huwelijk aanwezig kan zijn. Elske zal bij haar ouders verblijven en zondag 8 september in gemeente Eglesia zijn. We zijn erg dankbaar dat Elske dit huwelijksfeest mag meemaken.

Woorden hebben kracht

Posted on August 5, 2019 by melusi

Vrijdagmiddag net voor drie uur in Dundee. Ik duw een oude blinde oma in een rolstoel van het gemeentehuis afdeling burgerzaken, naar één van onze missie auto’s. Uit het niets hoor ik iemand mijn naam roepen: Daniel! Deze keer was het een goed uitziende jongeman, begin twintig. Ik probeer te herkennen wie het was, maar nee, ik had echt even geen idee!

“Herken je me?”, vroeg hij. Beleefd vraag ik hem om me te helpen herinneren. “Paar jaar geleden was ik op de missie als dakloze, slechts voor twee weken. Ik had enorme problemen vanwege mijn heroïneverslaving “. (de meesten van hen gebruiken de drug whoonga, een combinatie van heroïne en marihuana). Het was pas nu dat ik hem herkende, maar hij zag er veel beter uit en was veel beter gekleed!

Hij sprak verder: “De dag dat ik Melusi verliet, had ik een gesprek met jou, Daniël. Je vertelde me dat ik echt mijn leven moest gaan veranderen want als ik mijn levensstijl van verslaving en stelen zou voortzetten, dan zou ik misschien mijn 21e verjaardag nooit zien. We baden samen, en toen vertrok ik. Ik vertrok richting Johannesburg en die woorden die je toen sprak, ben ik nooit vergeten. Ik ben radicaal gestopt met heroine, en ook met roken. Ik heb nu zelfs een baan in Johannesburg. Ik herkende eerst de oude oma in de rolstoel, maar daarna zag ik dat je de rolstoel duwde. Ik ben nooit de woorden vergeten die je toen sprak, en ik ben er nog steeds erg dankbaar voor! “

Ik wist even niet wat ik moest zeggen, ik was totaal beduusd. Ik bedankte hem voor zijn verhaal en gaf hem een grote knuffel. God maakte me blij die dag, niet voor wat ik toen ooit voor iemand heb gedaan, maar voor die jonge man die hij van een vreselijke verslaving heeft gered.

om privacyredenen heb ik zijn naam niet genoemd