Afgelopen zondag (18 oktober) mocht Daniel het woord delen in de livestream van gemeente Eglesia. Het thema van afgelopen zondag was: De vreugde van God. Aan de hand van psalm 16 deelde Daniel over de vreugde die David in deze psalm beschrijft. Hij deelde ook een aantal (praktische) ervaringen die wij het afgelopen jaar op het zendingsveld hebben meegemaakt. De livestream van Eglesia vind je hieronder:
Het is alweer eind september. Ondertussen zijn we alweer 6 weken in Nederland. Na een enerverende repartrierings vlucht, een aantal weken leven in dozen en koffers, en twee weken heerlijke nazomer vakantie in Frankrijk, zijn we nu echt even aan het landen. Sinds afgelopen weekend hebben we ook een vast – tijdelijk adres. Tot het eind van het jaar kunnen we verblijven aan het Kasteel in Apeldoorn. Levi, Sarah en Judah gaan weer gewoon naar school De Sjofar, en genieten hier ontzettend van. Jefta mag nog lekker even bij papa en mama blijven.
Aan ons wordt met grote regelmaat gevraagd of we al weten wanneer we terug naar Zuid Afrika gaan. En eerlijk gezegd, het is de vraag die we op dit moment niet kunnen beantwoorden. Wij hopen echt dat we ergens rond december / januari terug mogen naar huis. Maar daarvoor moeten de grenzen van Zuid Afrika open gaan. Er zijn positieve ontwikkelingen gaande, maar aan de andere kant zien we dat de Covid19 pandemie in Europa (en ook Nederland) weer juist de verkeerde kant opgaat. Het wordt dus nog even afwachten wat we kunnen doen, en wanneer het het juiste moment is om het vrijwilligerswerk visum weer aan te vragen.
Tot die tijd: even genieten van het mooie wat Nederland te bieden heeft. En gelukkig hebben we daar de laatste weken aardig wat mooi Afrikaans weer bij!
We hebben de afgelopen maand voor een lastige keuze gestaan. Dit jaar zouden we met een kort verlof naar Nederland komen om nieuwe visa aan te vragen. Ondertussen weten we dat alles anders is gelopen met Covid19. Eerst hebben we dit verlof gepland in juni uitgesteld naar augustus. Maar, zoals het nu blijkt kunnen we niet voor een kort verlof naar Nederland. De grenzen van Zuid Afrika zijn al sinds eind maart potdicht en dat zal zeker nog maanden kunnen duren. En de enige manier om het land nu uit te komen is door middel van repatrieringsvluchten.
Zaterdag 8 augustus zitten wij dan, zo de Heer wil, op de repatriëringsvlucht van Johannesburg naar Amsterdam. En zoals het nu lijkt niet voor de korte termijn, maar voor een lang verlof. We willen niet met een verlopen visa in Zuid Afrika verblijven (we hebben eerder gezien dat dit vaak niet goed uitpakte, en mensen voor 5 jaar verboden werden om weer naar Zuid Afrika te gaan). Ook is het beter voor de kinderen als ze een tijdje weer naar school gaan in Nederland. Hier zijn de scholen weer opnieuw dicht gegaan, en de verwachting is dat er dit jaar niet al te veel onderwijs meer wordt gegeven.
Vorige week hebben we de knoop definitief doorgehakt, toen bleek dat er in Zuid Afrika geen verbeteringen op komst zijn. De keuze was niet zo eenvoudig want het betekent ook wel wat: je laat alles achter in Zuid Afrika, je thuis, het team, de mensen die je helpt en dient. We zullen dus ook met een dubbel gevoel in het vliegtuig zitten. En daarnaast, je kan niet toeleven naar een langer verlof. Veel zaken moesten natuurlijk nog geregeld worden. Samen met onze thuisfront commissie hebben we een tijdelijk huis gevonden. We kunnen wel zeggen op wonderbaarlijke wijze. Ook het regelen van de vliegtickets voor de repatrieringsvlucht verliep uitermate gemakkelijk. Ja, alles kost extra, maar we hebben ervaren dat God met ons meegaat. Hij is getrouw!
EN dan…. bij aankomst mogen we eerst twee weken in zelfisolatie in Daniels ouderlijk huis, en daarna zijn we een paar dagen bij Ingmar en Ida Ezinga. Vanaf het laatste weekend van augustus hopen we even twee weken bij te komen van alles en even weg te zijn, om rust te zoeken.
Een lied wat ons de afgelopen maanden bij heeft gestaan is deze: U geeft rust (door alles heen) van gezamenlijke kerken, gezongen tijdens de lockdown:
We hebben een nieuwe nieuwsbrief. Met – hoe kan het ook anders – veel corona nieuws, een getuigenis van een van onze keuken mama’s, en we staan voor een hele moeilijke keuze. Lees alles hier.
De afgelopen dagen zijn er enkele videos over Melusi gemaakt tijdens de COVID19 outbreak. Ondertussen zijn er meer dan 70.000 gevallen bevestigd, 1500 mensen overleden en dagelijks komen er zo’n 4000 nieuwe besmettingen bij; en we zijn hier nog niet op de piek. Ook merken we dat er veel mensen honger lijden, simpelweg omdat inkomsten en werk weg zijn gevallen. De twee onderstaande videos geven een goed beeld van wat er zoal gebeurd, waarbij opgemerkt moet worden dat een aantal beelden van voor de lock-down situatie zijn, waarbij er nog geen maatregelen waren. Er is een video in zowel Engels als een in het Duits.
In onze laatste nieuwsbrief eindigden wij met het volgende:
Zo de Heer wil, hopen we op woensdag 17 juni aanstaande naar Nederland af te reizen voor ongeveer 5 weken. We gaan ons visum voor vrijwilligerswerk weer verlengen en in deze periode hopen wij ook aanwezig te zijn bij de bruiloft van Elske’s broer.
Natuurlijk hielden we er al rekening mee dat het in deze corona tijden allemaal anders kan lopen. Toch hoopten we om in juni naar Nederland te gaan, voor meerdere redenen. Nu blijkt toch dat het onmogelijk wordt: ons vlucht is gecanceld, de grenzen in Zuid Afrika blijven dicht en daarnaast weten we ook dat we dan voor langere tijd niet terug zouden kunnen komen naar Zuid Afrika.
Het komt er nu op neer dat we ons kort verlof een paar maanden uitstellen. We hopen nu op 15 augustus te vliegen en rond 19 september terug te gaan. We beseffen dat zowel de heen- als de terugreis nog steeds onzeker zou kunnen worden. als de grenzen dicht blijven of als de visa mogelijk nog niet worden verstrekt. Doel van onze reis is naast de visumaanvraag om ook een stukje rust en ontspanning te ervaren, en te werken aan ons welzijn.
We prijzen de Heer dat we gedurende deze lock-down ons echt gesterkt hebben gevoeld, door jullie gebeden, bemoedigende berichten en ondersteuning. We danken jullie hier heel hartelijk voor. En ja, zo de Heer wil hopen we dan in augustus in Nederland te zijn.
In deze onzekere Corona tijden krijgen we vaak de vraag: wat gaan jullie doen? En helaas is het niet altijd eenvoudig om daar een helder antwoord op te geven. In onze nieuwsbrief hebben we getracht een beeld te geven wat er voor ons verandert, wat er allemaal in Zuid-Afrika gebeurt en welke hoop wij hebben! Jezus is onze levende hoop!
Net hadden we het nieuwe thema voor ons komende jeugdconferentie. Het zou worden: JESUS, our living HOPE. We hadden het logo net af en ja, we waren er klaar voor om de flyers te gaan drukken. En toen…
…We hadden het nieuws van de Corona virus natuurlijk wel meegekregen, maar in Zuid Afrika waren net de eerste berichten van enkele besmettingen binnengekomen. Met eens schuin oog hielden we toch wel een beetje in de gaten wat er ging gebeuren. Zondagavond 15 maart zou president Ramaphosa het land toespreken en toen pas beseften we het echt…
…Onze jaarlijkse jeugdconferentie moet worden uitgesteld, de kerkdiensten en ook onze kinder kerk worden een aantal zondagen afgezegd, kinderclubs en tienerbijbelstudie groepen moeten tijdelijk stoppen, een aantal aanpassingen bij onze daklozen programma moeten worden doorgevoerd, en Siyasebenza, ons trainingsprogramma voor werklozen moet versneld met vakantie. Maar het ergste kwam nog…
…Vandaag moesten we afscheid nemen van 5 short termers. Plotseling en onverwachts. Ja, donderdag hadden we als leiderschap al besloten dat de short termers contact op moesten zoeken met het thuisfront, en dat ze zelf moesten bepalen of ze hier wilden blijven of terug naar Europa wilden gaan. Vrijdag volgde een dringend bericht van de ambassades, en de keuze was onvermijdelijk. Zaterdag ochtend namen we al afscheid, want de laatste vluchten uit Zuid Afrika vertrekken in het weekend…
…tja en dan? Afgelopen vrijdag hebben we een gebedsupdate gestuurd. Een gedeelte ervan beschrijft ons dilemma:
Ook hier in Zuid Afrika gaan we steeds meer de gevolgen merken van dit virus. De scholen zijn gesloten, kerksamenkomsten zijn gestopt, er worden steeds meer restricties opgelegd. Het aantal besmettingen is nu nog laag dus het proactieve beleid heeft hopelijk een gunstige uitwerking op de gevolgen. De gezondheidszorg waar wij zitten laat nogal te wensen over dus het is ons gebed dat in de townships om ons heen het niet uit de hand zal lopen.
Wij hebben bewust gekozen om in deze tijd van nood hier op Melusi te blijven en niet hals over kop terug te komen naar Nederland. We zijn hier biddend mee bezig en ervaren vrede van God. Ook in ons hart ligt angst op de loer. Het voelt voor mij als onheilspellend, onzeker. Des te meer beseffen we dat we Gods stem moeten verstaan, de vrede en hoop waar we hier vele mensen over hebben mogen vertellen word op de proef gesteld, dat brengt geestelijke groei met zich mee, tot eer van God. Het zou niet goed zijn als we de mensen hier achter zouden laten om onszelf iets meer zekerheid en valse veiligheid te geven. Wilt u meebidden dat God ons leidt als wij een goede balans zoeken tussen ons verstand en gevoel?
We vertrouwen onze HEER en in alles besluiten wij om in Zuid Afrika te blijven gedurende deze crisis! JEZUS is onze levende HOOP. Gesterkt dat onze jeugdconferentie thema zo treffend is voor de situatie waarin de wereld nu verkeert. Deze week las ik (Daniel) nog door Psalm 16 (Good News Bible). Wat een troost en wat een bemoediging:
Psalm 16: A Prayer of Confidence
Protect me, O God; I trust in you for safety. I say to the LORD, “You are my Lord; all the good things I have come from you.” How excellent are the LORD’s faithful people! My greatest pleasure is to be with them. Those who rush to other gods bring many troubles on themselves. I will not take part in their sacrifices; I will not worship their gods. You, LORD, are all I have, and you give me all I need; my future is in your hands. How wonderful are your gifts to me; how good they are! I praise the LORD, because he guides me, and in the night my conscience warns me. I am always aware of the LORD’s presence; he is near, and nothing can shake me. And so I am thankful and glad, and I feel completely secure, because you protect me from the power of death. I have served you faithfully, and you will not abandon me to the world of the dead. You will show me the path that leads to life; your presence fills me with joy and brings me pleasure for ever.
We doen het bijna maandelijks… afscheid nemen van dierbare mensen op het zendingsveld. De tijd zit erop, ze gaan weer naar huis. Afgelopen maand mochten we ook weer afscheid nemen. Eerst van een short termer met de naam Anna. Een zeer innemende meid, die diep ontroerd was toen ze hier vertrok. Wat wilde ze graag blijven en wat is ze toch een kanjer. Haar vertrek zorgde voor veel gevulde zakdoekjes.
Afgelopen maandag mochten we weer afscheid nemen van opa en oma. Elske’s ouders waren 4 weken bij ons, en het was een bijzondere goede tijd samen. En dan dat onvermijdelijke moment om elkaar weer los te laten. Na al die jaren denk je dat het wel mee zal vallen. Toen wij naar Zuid Afrika vertrokken op 9 november 2011, schreef ik al een blog over afscheid nemen… en voor het loslaten.
Nu, ruim 8 jaar later is dit nog steeds ontzettend moeilijk. Afscheid nemen gaat diep zitten. In je binnenste. Soms zorgt het voor onrust, voor verdriet, voor pijn. Los laten is gewoon echt niet leuk. En toch, ondanks alles is er een enorme vrede, een rust en een troost, wetende dat God ons juist in dit soort momenten bijstaat. Dan toch elke keer maar weer terug naar onze teksten in Psalm 84, die we meekregen toen we het avontuur naar Zuid Afrika begonnen:
Want God, de HEER, is een zon en een schild. Genade en glorie schenkt de HEER, zijn weldaden weigert hij niet aan wie onbevangen op weg gaan. HEER van de hemelse machten, gelukkig de mens die op u vertrouwt.
Juist nu de kinderen ook steeds meer gaan beseffen wat het betekent om afscheid te nemen wordt het steeds lastiger. De dag dat ik opa en oma naar het vliegveld bracht, liet Judah (4 jaar) duidelijk merken dat hij heel boos op mij was, dat ik opa en oma had weggebracht. Levi (9 jaar) en Sarah (7 jaar) verwerken het weer op hun eigen manier; Sarah vooral chagrijnig, en Levi vooral verdrietig. Afscheid nemen zal nooit makkelijker worden. Los laten is verschrikkelijk, maar “part-of-the-deal”.