Ondertussen, 10 dagen na de zware storm, zou je misschien denken dat de “wind” is gaan liggen. Dachten we een paar weken geleden nog dat de storm de climax was van een heftige periode, nu blijkt echter dat de storm van de eeuw het begin was van een nog heftiger periode.
Afgelopen week was het schade opnemen, en vervolgens opruimen en nog eens opruimen. Die maandag bezocht Daniel samen met een aantal Kids Church leiders de familie van de drie vermiste kinderen; Melokuhle (11 jaar), Ayabonga (8 jaar) en Kholeka (5 jaar). Een erg trieste situatie, als je ziet wat er is gebeurd. Gedurende de zware storm was het hele dak van hun huis afgewaaid, en omdat het zo hard hagelde en onweerde, hebben de 4 kinderen die samen met oma daar verbleven, in paniek een andere droge plek gezocht. Uiteindelijk zijn ze daarbij de weg overgestoken, die op dat moment volledig onder water stond, en omdat het op een helling lag, een wild stromende rivier was. Alle 4 de kinderen werden weggespoeld, waarbij het oudste meisje het uiteindelijk nog gelukt is om zichzelf uit deze wildstromende rivier te trekken en oma nog geprobeerd heeft de andere 3 kinderen te redden. Het mocht niet meer baten. Op maandag hoorde we dat Melokuhle, de oudste van de drie kinderen, dood was gevonden vlakbij de spoorbrug. Een dag later werd ook het lichaam van Kholeka gevonden, 7 kilometer verderop. Ayabonga is nog steeds vermist. De storm heeft voor veel verdriet gezorgd. Naast deze drie kinderen, zijn er ook een dokter met zijn vriendin omgekomen en een oudere man, die mogelijk probeerde deze drie kinderen te redden.
Wat moet je dan zeggen tegen zo’n familie op maandag? Natuurlijk onze medeleven, en ja de troost en zekerheid dat deze kinderen Jezus lief hadden, en nu bij Hem mogen zijn. Maar verder, er zijn geen woorden voor. En toen we maandag terugkwamen van deze situatie, bleek al snel dat er ingebroken was bij één van onze teamleden. Iemand had via een open hek toegang verschaft tot een van de huizen en een laptop en tablet meegenomen.
Al snel bleken we alweer in “zwaar weer” te zitten. Terwijl ik mijn moeder naar het vliegveld bracht, bleken er geruchten te zijn dat onder de groep daklozen, er een aantal mannen waren die regelmatig op ons terrein marihuana rookten. Gedurende de week, waarbij een aantal mannen positief werden getest op het roken van marihuana, kwamen langzamerhand de waarheid naar boven. Langzamerhand, want eerst werd er vooral gelogen en werd er met de vinger naar de ander gewezen. We hadden zelfs een resident, die drie keer een negatieve test produceerde, omdat hij een medicijnbeker met iemand anders zijn urine in zijn onderbroek verborg. Pas vrijdag wisten we met grote zekerheid wat er gebeurd was, hoe lang dit al speelde en wie er bij betrokken was. Vier van de daklozen hebben we daarbij op het matje geroepen, en ja, het vertrouwen is dan even weg.
En als donderslag bij heldere hemel had afgelopen zaterdag weer iemand toegang verschaft tot het Melusi terrein, en weer twee laptops meegenomen van team leden. Terwijl zij als gezin aan het lunchen waren in de keuken, is er iemand via de achterdeur naar binnengelopen om vervolgens op twee kamers de laptops mee te nemen. Het is weer een klap in het gezicht!
